Realistisch en oprecht

Mirna werkt als klinisch chemisch analist in een laboratorium van het ziekenhuis. Het grootste gedeelte van de dag tuurt ze door een microscoop om bloedmonsters te controleren. Het werk bevalt haar. Vooral het geringe contact met collega’s ervaart ze als een voordeel. Buiten het werk om spreekt ze niet af met collega’s, maar ook niet met vrienden. Ze leidt een nogal geïsoleerd leven, maar het lijkt haar te bevallen.

Toch broeit ergens het gevoel dat ze iets van haar leven moet maken. Ze wil haar angsten overwinnen en de eerste stap is om alles op papier te kunnen zetten. Om die reden koopt ze een dagboek waar ze dagelijks in schrijft. Getekend bestaat dan ook uit dagboekfragmenten, keurig voorzien van datum. Hierin geeft Mirna zich aan de lezer bloot door in korte en heldere zinnen op te schrijven wat haar bezighoudt en welke gevoelens dat met zich mee brengt.

Dan ontmoet ze per toeval de knappe Allan en tegen haar eigen verwachtingen in lijkt hij zowaar interesse in haar te hebben. Ondanks haar onervarenheid op het gebied van de liefde, waagt ze toch een poging. Het begin van een relatie is daar, maar dan vraagt hij of ze meegaat op vakantie met zijn vriendengroep. Ze besluit mee te gaan, maar wordt daar geconfronteerd met haar keuze. In een poging haar verleden en de daarbij behorende littekens te verbergen, zondert Mirna zich steeds verder af van de groep en dat blijft niet onopgemerkt.

In haar dagboek blikt Mirna ook terug op haar jeugd, waar ze altijd in de schaduw stond van haar zus Julia. Julia kon goed turnen en kreeg de volledige aandacht van hun ouders. Aan Mirna wordt nauwelijks aandacht besteed. Totdat ze zich een keer snijdt tijdens het koken. Plotseling heeft ze de onverdeelde aandacht van haar moeder, die oprecht bezorgd lijkt te zijn. Dit brengt bij Mirna een gevoel teweeg dat ze steeds maar weer opnieuw wil beleven. Hierdoor ontwikkelt ze een eigen manier om met de gezinssituatie om te gaan.

Met Mirna heeft Suzanne Peters een sterk personage neergezet dat een enorme groei doormaakt. Ze is een sterke jonge vrouw, maar heeft dat besef zelf nog niet, omdat ze vastzit in haar onzekerheid. Als lezer hoop je dat ze haar innerlijke kracht vindt en leef je ontzettend met haar mee, zonder dat het overslaat in medelijden of dat je haar zielig gaat vinden.

Suzanne Peters is niet bang om maatschappelijke thema’s te behandelen in haar romans. Zo schreef ze al eens over overgewicht en smetvrees. Ook in Getekend snijdt ze een ongemakkelijk onderwerp aan waar nogal een taboe op rust, namelijk zelfbeschadiging. Voor het schrijven van Getekend heeft Peters gesproken met mensen die een verleden hebben met zelfbeschadiging. Dit is terug te zien in haar roman. Het verhaal van Mirna komt realistisch over en lijkt nergens verzonnen of aangedikt. Met Getekend heeft Peters een oprecht verhaal geschreven dat je raakt en misschien het thema automutilatie uit de taboesfeer trekt.