Waardeloze redactie verpest verhaal

Ferdinand Konjic is tijdens de Balkanoorlog vanuit Sarajevo gevlucht naar Wenen. De fluitist schraapt daar de eindjes bijeen als taxichauffeur. Hij rijdt een bestelbusje van Cargo Taxi Express. Bij de familie Wesseli huurt hij een kamer en voert daar de (tortel)duiven via een bakje op de vensterbank voor zijn raam. Op zeker moment ontmoet hij Abraham George Reverend, een zwarte Amerikaanse muzikant. Nadat hij hem heeft afgezet, blijven de twee in contact.

Ferdinand heeft te kampen met een oorlogstrauma, dat meer betrekking heeft op zijn zusje Fatima (Seka), dan op hemzelf. Zo oogt het althans. Hij voelt zich een buitenstaander in Wenen, heeft het idee dat iedereen de pik op hem heeft. Vooral de politie, door wie hij zich voortdurend achtervolgt weet. Maar ook door landgenoten, lotgenoten die hun toevlucht in Wenen hebben gezocht. Hoe anders is Ferdinand dan zijn zusje Seka, zij die geloofde dat iedereen gelijk was en het beste met elkaar meende. Maar Ferdinand? Hij zwelgt in het vermoeden dat iedereen het op hem gemunt heeft.
Als Ferdinand door nalatigheid wordt ontslagen, biedt Reverend uitkomst. De muzikant alias evangelist heeft een groots plan opgevat: hij wil een orkest samenstellen bestaande uit Bosniërs, Kroaten, Macedoniërs en Serven. Een toekomst voor Bosnië zal de naam van het orkest zijn. Welk geloof iemand aanhangt, is Reverend volkomen gelijk. Als hij maar in (een) God gelooft. En als hij maar vanuit die geloofsbeleving kan spelen, zich kan inzetten tot het uiterste. Reverend biedt Ferdinand een unieke kans. De vluchteling wordt aangesteld als leider van het ensemble, tegen een riant salaris.

Door het verhaal heen is Ferdinand zoekende, tegen beter weten in naar Seka, naar ‘de’ liefde en vooral naar zichzelf. Alhoewel: die laatste probeert hij misschien wel op alle mogelijke manieren te ontlopen. Verschillende affaires heeft hij, met Dorothy (de zwarte danseres die in het kielzog van Reverend met hen meereist), bibliothecaresse Mirjana, de Poolse pianiste Danuta. Aan geen van allen kan hij zich binden, terwijl hij zich aan allen overgeeft.

AG (Reverend) stelt het Gospel ensemble samen. Via een aantal sponsoren weet hij een tournee te organiseren, waarbij het ensemble van Ferdinand als toegift zal dienen. Prachtig klinkt de laatste, juist door de verschillende achtergrond van de individuele muzikanten. De komst van de Servische accordeonist Cile, de laatste die zich bij hen heeft aangesloten, zal Een toekomst voor Bosnië echter wreed verstoren. Als tijdens hun optreden gruwelijke beelden van de Balkanoorlog worden vertoond, beelden van Servische soldaten die Bosnische jonge vrouwen verkrachten, slaan de stoppen door. Als na het optreden het gordijn opgaat, staat Ferdinand in de spotlights, maar wel op geheel andere wijze dan hij zich ooit had kunnen voorstellen.

De partituur voor de toverfluit is een heel aardig verhaal. De redactie is echter dermate belabberd, dat het hele boek erdoor wordt verpest. Zelden een slechter geredigeerd boek gelezen. Leidt de redacteur aan dyslexie? Dit kun je niet maken, zowel ten opzichte van de auteur als de lezer.