Liefdesverhaal met iets te veel mooischrijverij

Ilja Leonard Pfeijffer is dichter en schrijver. Hij stuurde klassieke letteren in Leiden en was tot 2004 universitairdocent oud Grieks. Hij won voor zijn poëziedebuut de C.Buddingh’-prijs en voor zijn roman La Superba de Librisliteratuurprijs. Pfeijffer is dus zeker niet de minste schrijver. Zijn nieuwe roman ‘Peachez, een romance‘ , wordt al door de Volkskrant het meest romantische boek van het jaar genoemd.
Het verhaal begint ook inderdaad met een zeer mooie romantische bijna poëtische beschrijving van de grote liefde van de verteller.
“Ze kon lijken op elk sierlijk dier dat zij bedacht, de wind was blond waar zij was, en ik kon er geen genoeg van krijgen naar haar te kijken.”

Na deze liefdesverklaring maak je nader kennis met de verteller. Hij verblijft in de gevangenis in Buenos Aires en heeft zijn advocaat gevraagd om pen en papier om zijn verhaal over de liefde van zijn leven en hoe hij in de gevangenis is beland. Het verhaal is een bekend verhaal en laat niets te raden over, want al zou je hopen dan de afloop nu eens anders zou zijn, door het boek te beginnen bij de uitkomst en terug te kijken is een andere afloop je als lezer niet gegund.
Een oude wat stoffige man, universitair docent en professor, leeft zijn hele leven al voor de wetenschap. Vliegangst houdt hem thuis, maar hij heeft wel ontdekt dat de wereld via het internet voor hem openligt. Zo ontvangt hij een email van een vrouw genaamd Sarah en er ontwikkelt zich een levendig mailverkeer die je als lezer langzaam steeds erotischer ziet worden. Er ontstaat een internetrelatie die de verteller zo uit zijn comfortzone haalt dat het zijn leven totaal ontregelt. Een gefantaseerd leven samen zorgt ervoor dat de verteller ondanks zijn vliegangst zijn internet liefde opzoekt. Dat dit anders is dan gedacht en dat hij gewoon opgelicht wordt mag duidelijk zijn.
Dat de hoofdpersoon een classicus is en leeft voor zijn werk maakt Pfeijffer middels zijn taalgebruik goed duidelijk. Lange ingewikkelde zinnen, doorspekt met Latijn en figuren uit de oudheid, maken het voor de lezer zonder klassieke achtergrond weleens lastig om door te lezen. Het lijkt soms of de schrijver via de verteller zijn kennis en kunde tentoonspreidt. Mooie schrijverij om het schrijven zonder dat het altijd iets substantieels toevoegt aan het verhaal. Het verhaal en de mooie schrijfstijl van Pfeijffer komen pas echt binnen wanneer de professor zijn hoogdravende taal laat varen en meer mens wordt (ook door zijn situatie gedwongen). Maar misschien is dat nu juist de bedoeling van het verhaal.
Het grote thema is de liefde in het boek. De vraag wat is werkelijkheid in de liefde en wat is daarbij fantasie behandeld de schrijver op een bijna filosofische manier. Hij trekt daarbij paralellen met het geloof in God. In hoeverre is geloven in God een fantasie. De manier waarop de verteller zijn verslag over de gebeurtenissen beëindigt met een pleidooi waarom zijn grote liefde niet schuldig is maakt veel goed van het iets te bombastische taalgebruik in het begin.