Eenzaamheid voor de liefhebbers

In dit boek is taal goed gevonden en wordt de sfeer van eenzaamheid goed weergegeven. Het is geen opbeurend boek, maar een boek voor liefhebbers van Adriaan van Dis.
Het boek wordt verteld door een zeventiger, die alleen en afgelegen woont, tussen de kippenstront en geile geiten. In verschillende verhalen schetst hij zijn ontmoetingen met bijzondere mensen, ontmoetingen waarbinnen hij zich liet beïnvloeden, kennis maakte met stukjes wereld, denkt zichzelf te ontdekken, maar zichzelf alleen maar verder kwijt raakt. Hij lijkt verworden tot eenzaamheid, met weinig identiteit, die troost vindt in dingen, symbolen, waarmee hij zich omringt, die hij aait en die stukjes van zijn schijn-identiteit weergeven. Vergane glorie, verval, zonder binding, maar met de mijmeringen die bv tijdens zijn aambei-behandeling tot uiting komen. Zo omschrijft hij zijn contact met een vrouwelijke, intelligente robot, een 20 jaar oudere, joodse vrouw die hem inwijdt in seksualiteit en hem probeert te vormen terwijl ze met haar geld de wereld naar haar hand probeert te zetten, een verwaarloosde jongen, die opgroeit in een milieu waar alle risicofactoren samenkomen, een vrouw die kunstvormen in het afgelegen buitengebied stimuleert en een asielzoeker met littekens die de hoofdpersoon aan zijn vader doet denken. Allemaal contacten die ook vergaan. Dit alles afgewisseld met zijn Binnenstem, weergegeven in cursieve delen.