Rauwe thriller met schurend randje

‘Ragdoll’, het thrillerdebuut van Daniel Cole, begint met de ontdekking van een lijk recht tegenover het appartement van Rechercheur William Oliver Layton-Fawkes, bijnaam Wolf. En is het niet zomaar een lijk. Het blijkt te bestaan uit zes verschillende aan elkaar genaaide lichaamsdelen. Terwijl het onderzoek in volle gang is, krijgt de ex-vrouw van Wolf, de televisiejournaliste Andrea, een dodenlijst toegestuurd met zes namen en data waarop zij vermoord zullen worden. Als laatste op de lijst staat Wolf met sterfdatum 14 juli. Er ontstaat een race tegen de klok om de mensen op de lijst te identificeren en te voorkomen dat zij ten prooi vallen aan de onbekende niets en niemand ontziende moordenaar, die de politie steeds een stapje voor blijft. Duidelijk is wel dat Wolf er op de een of andere manier bij betrokken is. Het is aan het rechercheteam om uit te zoeken hoe en waarom en de moordenaar een halt toe te roepen.

Er is veel aandacht aan de cover gegeven. De titel ‘Ragdoll’, oftewel lappenpop, is door middel van draad en naald prachtig vormgegeven op de cover en wordt doorgetrokken in de rug van het boek, waarvan de bladzijden zichtbaar met een rode draad zijn ingenaaid in de gelijmde band. Dat alleen al maakt dat het boek je interesse wekt. En eenmaal begonnen in het boek word je niet teleurgesteld, want het is een debuut dat er mag zijn. Cole heeft met rechercheur Wolf een interessante hoofdpersoon gecreëerd. Het is een man die enorm met zichzelf in de knoop ligt en geestelijk een wrak is. Zeker geen standaard politieman en ook geen persoon waar je direct sympathie voor hebt door zijn onvoorspelbare gedrag. Maar ook de andere personen hebben bijna allemaal wel een rauw randje. Eigenlijk is Edmunds de enige persoon die relatief gelukkig en ongecompliceerd is. De onderlinge relaties tussen Wolf, zijn ex-vrouw Andrea en zijn collega Emily Baxter zijn ongemakkelijk en schuren. Het is verhaal waar juist deze menselijke eigenschappen een wezenlijk onderdeel van het verhaal uitmaken en het meer diepgang geven. Cole heeft gezorgd voor een enorme snelheid in het verhaal dat van de ene bizarre gebeurtenis naar de andere gaat. Door zijn beeldende schrijfstijl komen de soms gruwelijke en lugubere scènes tot leven en zie je ze bijna voor je. Hij geeft een misschien iets ‘over the top’ ontluisterend beeld van de journalistiek die alles over heeft voor een scoop, maar er zit zeker een kern van waarheid in. En wellicht heeft hij hiermee wel een sociaal maatschappelijk thema van een steeds meer sensatiebeluste en harder wordende wereld aangesneden. Het is een verhaal dat je figuurlijk bij je lurven grijpt en niet meer loslaat totdat je het boek uit hebt. En zelfs dan kan je het nog niet helemaal loslaten, want de allerlaatste zin doet vermoeden dat we nog veel meer van Wolf zullen horen.