De zachte ogen van Vonne van der Meer

Vonne van der Meer is een schrijfster die ik al jaren volg. Haar verhalenbundel Brood, zout en wijn verzamelt kleine verhalen waarin wederom karakters figureren met verborgen gedachten en geheimen. Een kleine gebeurtenis kan maar zo grote gevolgen hebben, toch stuurt lot, toeval of geloof steeds weer de situatie bij. Kenmerkend voor Vonne van der Meer, is dat je jezelf kunt herkennen in de innerlijke drijfveren van de hoofdpersonen, die mogelijk een weerklank in zich dragen van de schrijfster zelf. Het is net alsof je in elk verhaal de zachte ogen van de schrijfster terugvindt.

Zijdelings komen bekende thema’s van eerdere boeken van haar langs. Zoals kinderloosheid, schaamte en erotiek. Sommige verhalen zul je na lezen niet meer snel vergeten. Zoals in het eerste verhaal, die oud-bewoonster die teruggaat naar haar vorige huis om een door haar verborgen Jozef poppetje op te graven. Een verhaaltje, waarin net als in de andere schrijfportretten steeds weer blijkt, dat een koppige onhandigheid, of tegen de regels ingaande beslissing uiteindelijk toch tot iets goeds en ontroerends leidt.
Niet alles wat krom is krom en evenzo is niet alles wat recht is, recht. Vonne van der Meer is vaak in dit grijze gebied met haar verhalen terug te vinden. Zogezegd, met haar zachte schrijversogen die overigens scherp kunnen waarnemen,

Vonne van der Meer is op haar best als ze de innerlijke overpeinzingen van de soms eenzame hoofdpersonen in korte, mooie meanderende zinnen beschrijft. Kortom, een mooi boekje dat je in een stil huis of tuin, in een lome middag uitleest.