In weinig woorden veel zeggen

“Blijf altijd bij vandaag, Joe, want morgen is een verhaal dat nog niet is geschreven. Het heeft geen zin om ervoor te oefenen. Totaal geen zin.”

Joe heeft zijn broer Ed al tien jaar niet gezien en dat komt omdat Ed zijn doodstraf afwacht in de gevangenis. Te ver van Joe en zijn labiele gezin om op bezoek te gaan. Wanneer de executiedatum bekend is, is Joe vastbesloten om zijn broer nog een keer te zien. Eenmaal in Texas bezoekt hij Ed elke dag in de gevangenis. “Een soort niemandsland. Een plek waar niemand woont. Een tijdelijke opslagruimte.”

Na het lezen van dit boek moest ik even nadenken over wat ik in mijn recensie zou gaan zetten. Ik heb gelachen en gehuild, maar wauw dit boek is zo mooi. Er vliegen veel gedachten door mijn hoofd, maar hoe zet ik dit logisch op papier?

Een gezin of beter gezegd, een half uit elkaar gevallen gezin, probeert zo goed als het gaat te leven met de middelen die ze hebben. Vader is lang geleden overleden, zijn labiele moeder vertrok toen Joe elf was en Ed vertrok toen Joe zeven was. Zus Angela bleef bij hem en tante Karen kwam uiteindelijk om voor hen te zorgen.

De band die Crossan beschrijft tussen Joe en Ed, is anders. Ze schreven brieven naar elkaar, maar hebben elkaar tien jaar niet gezien. Het is een vreemde, maar toch ook dezelfde. De Ed met wie hij vroeger speelde en Star Wars keek, is nu Ed die wacht op zijn dood, maar hoe goed kent Joe hem nog?

De personages vind ik sterk neergezet. Ik geloofde Joe, maar ik geloofde ook in Ed. Bijna elke pagina gaat over de dood en de weg er naartoe, maar toch proef je af en toe ook een vleugje hoop. Hoop die je bijna niet wilt voelen, omdat je niet iets wilt hopen wat misschien niet waargemaakt wordt. “Hoop was niet echt mijn specialiteit.”

Net als ‘Een’ is dit boek ook geschreven in versvorm en ik vind dat zo bijzonder. Dat je in zo weinig woorden, zoveel kunt vertellen en zoveel los kunt maken. De hoofdstukken bestaan soms maar uit een paar zinnen, maar daardoor worden ze alleen maar belangrijker. De cadans van de zinnen zorgt soms voor een bepaalde rust en soms komt iets alleen maar harder binnen.
Crossan snijdt dit onderwerp aan zonder zelf een oordeel te geven, geïnspireerd door een documentaire die in haar hoofd bleef hangen. Met dit boek laat Crossan zien dat een crimineel ook familie heeft, vrienden, mensen die van hem houden. En hoe stom de situatie ook is, het brengt de familie van Joe toch ook bij elkaar.

Dit is een boek over de dood, hoop, maar ook veel liefde.