Lezersrecensie
Wegdromen in een nachtmerrie
De wereldberoemde Song of Ice and Fire–serie (Game of Thrones) heb ik niet gelezen. Dit is mijn eerste kennismaking met GRRM, zoals Martin liefdevol door zijn fans wordt aangeduid. Het is één van zijn eerste boeken (1982, debuut stamt uit 1977) en ik heb er enorm van genoten.
Bovendien wat mij betreft nogal onderschat door critici.
Nu ben ik een liefhebber van goeie vampierverhalen, en heb er dus al heel wat gelezen. GRRM heeft in dit boek een heel eigen kijk op de bloedzuigers. Hij houdt sommige conventionele tradities in stand – ze hebben een bleke huid, drinken bloed, kunnen slecht tegen zonlicht en hebben een bovennatuurlijke hypnotiserende macht over mensen. Maar van dat zilver en spiegels en knoflook ? … onzin! En dat zeggen ze zelf ook in dit boek. Bovendien noemen ze zich zelf niet vampier, dat vinden ze eigenlijk maar een belediging, maar liever ‘het volk van de nacht’. Een volk dat al veel ouder is dan de mens, het volk van de dag. Wat vooral opvalt: je gaat niet dood om vervolgens als vampier weer op te staan. Je wordt in dit leven, in deze wereld van GRRM, geboren uit het volk van de nacht. Kijk, dat spreekt me aan. Meer dan menig traditioneel vampierverhaal en zeker meer dan de moderne vampierroman(ces) waarin een wonderschone teenage-vampier de hele nacht kwijlende naar zijn menselijke vriendin zit te loeren.
De karakters zijn door GRRM heel plastisch beschreven en daarmee bedoel ik tastbaar. Ze komen tot leven binnen enkele pagina’s. De antiheld Abner Marsh, die wil je alleen maar aanmoedigen. Hij is zeker niet perfect maar uitermate eerbaar. Ruwe bolster, blanke pit. Joshua, al net zo’n tegenstrijdig figuur. Weliswaar behorende bij het volk van de nacht, maar ook hij heeft eer hoog in zijn vaandel staan. Daar tegenover staan Damon Julian en zijn fanatieke hulpje Norse Billy Tipton … oh zo makkelijk om te haten, en dat doe je dan ook.
GRRM trekt het alledaagse in enkele pennenstreken naar het bovennatuurlijke … niveau Stephen King.
Maar wat voor mij het meeste kracht geeft aan dit verhaal is de setting. Wauw! Heerlijk! De tijd van de grote raderboten op de Mississippi. Een onverwachte keuze wellicht, maar het zorgt voor een superrealistische bijna voelbare duisternis en verlatenheid, essentieel voor dit griezelverhaal.
De raderboten komen zowat tot leven en vormen zelfstandige karakters. Zo zorgt GRRM ervoor dat de lezer een idee krijgt van de opwinding die je als reiziger, als ketelstoker, als loods of als kapitein moet hebben gevoeld in die tijd. Je krijgt er de kriebels van in je buik.
De vampiers zien de mens als hun ‘vee’ en GRRM trekt de vergelijking met de slavenhouders. Slim gedaan, maar het werkt. De sfeer die zo neergezet wordt is adembenemend.
Oké, oké … dit mag dan geen literatuur heten (wie bepaalt dat?!) maar je bent toch echt een paar uurtjes helemaal van de wereld.
Kan dus niet anders: vijf sterren!
Bovendien wat mij betreft nogal onderschat door critici.
Nu ben ik een liefhebber van goeie vampierverhalen, en heb er dus al heel wat gelezen. GRRM heeft in dit boek een heel eigen kijk op de bloedzuigers. Hij houdt sommige conventionele tradities in stand – ze hebben een bleke huid, drinken bloed, kunnen slecht tegen zonlicht en hebben een bovennatuurlijke hypnotiserende macht over mensen. Maar van dat zilver en spiegels en knoflook ? … onzin! En dat zeggen ze zelf ook in dit boek. Bovendien noemen ze zich zelf niet vampier, dat vinden ze eigenlijk maar een belediging, maar liever ‘het volk van de nacht’. Een volk dat al veel ouder is dan de mens, het volk van de dag. Wat vooral opvalt: je gaat niet dood om vervolgens als vampier weer op te staan. Je wordt in dit leven, in deze wereld van GRRM, geboren uit het volk van de nacht. Kijk, dat spreekt me aan. Meer dan menig traditioneel vampierverhaal en zeker meer dan de moderne vampierroman(ces) waarin een wonderschone teenage-vampier de hele nacht kwijlende naar zijn menselijke vriendin zit te loeren.
De karakters zijn door GRRM heel plastisch beschreven en daarmee bedoel ik tastbaar. Ze komen tot leven binnen enkele pagina’s. De antiheld Abner Marsh, die wil je alleen maar aanmoedigen. Hij is zeker niet perfect maar uitermate eerbaar. Ruwe bolster, blanke pit. Joshua, al net zo’n tegenstrijdig figuur. Weliswaar behorende bij het volk van de nacht, maar ook hij heeft eer hoog in zijn vaandel staan. Daar tegenover staan Damon Julian en zijn fanatieke hulpje Norse Billy Tipton … oh zo makkelijk om te haten, en dat doe je dan ook.
GRRM trekt het alledaagse in enkele pennenstreken naar het bovennatuurlijke … niveau Stephen King.
Maar wat voor mij het meeste kracht geeft aan dit verhaal is de setting. Wauw! Heerlijk! De tijd van de grote raderboten op de Mississippi. Een onverwachte keuze wellicht, maar het zorgt voor een superrealistische bijna voelbare duisternis en verlatenheid, essentieel voor dit griezelverhaal.
De raderboten komen zowat tot leven en vormen zelfstandige karakters. Zo zorgt GRRM ervoor dat de lezer een idee krijgt van de opwinding die je als reiziger, als ketelstoker, als loods of als kapitein moet hebben gevoeld in die tijd. Je krijgt er de kriebels van in je buik.
De vampiers zien de mens als hun ‘vee’ en GRRM trekt de vergelijking met de slavenhouders. Slim gedaan, maar het werkt. De sfeer die zo neergezet wordt is adembenemend.
Oké, oké … dit mag dan geen literatuur heten (wie bepaalt dat?!) maar je bent toch echt een paar uurtjes helemaal van de wereld.
Kan dus niet anders: vijf sterren!
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Jos Kunze
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
