Liefdevolle Aanklacht Tegen Amerikaanse Omgang Met Voedsel

Hoogst ongemakkelijke roman over de vraag in hoeverre de omgeving verantwoordelijk is voor de extreme obesitas van één individu. Aan de ene kant signaleert zij een sociale tendens waarbij de normen tussen dik en slank sowieso helemaal uit balans zijn geraakt, maar aan de andere kant toont zij ook de duistere kant van een zelfdestructief leefpatroon dat het probleem wordt gemaakt van de omgeving terwijl het ontstaat door een reeks van individuele keuzes. Overgewicht is een probleem dat eerst en vooral iemand zelf moet kunnen en willen oplossen in plaats van dat het opgelegd moet worden van buitenaf.

In een hartverscheurende apotheose krijgt de roman een onverwachte wending die het vraagstuk wellicht nog onaangenamer maakt. Hiermee wordt nog pijnlijker inzichtelijk gemaakt hoe machteloos en gefrustreerd de omgeving is tegenover mensen met een vernietigend leefpatroon, terwijl het hoofdpersonage uiteindelijk de zware last moet dragen van iets waar zijzelf weinig aan heeft kunnen bijdragen om het te veranderen. Wees trouwens gewaarschuwd, want veel negatieve reacties op het boek gaan over de compromisloze eerlijkheid van deze slotpassage. Je zou het verkeerd kunnen interpreteren als een uiting van onverschilligheid en egoïsme, maar ik zie het zelf meer als een liefdevolle reflectie op het eigen onvermogen om iets te kunnen betekenen voor een geliefde persoon in de omgeving.