Schrijver heeft meer plezier met postmoderne knipoog dan lezer

Voorheen was de verongelijkte en polariserende toon van zijn stukken gescheiden van de meer neutrale toon uit zijn romans. Met VSV heeft die nare toon nu ook zijn weg gevonden naar zijn ´literatuur´. Nou ja, literatuur? Het leest als een slecht geschreven thriller waarvan het plot geen moment geloofwaardig wil worden. Passages rond bestaande politieke figuren als Donner en Job Cohen zijn een beetje smakeloos en ook het idee om Theo van Gogh terug te laten komen als een engel is op z´n zachtst gezegd ridicuul. Daarnaast heeft De Winter zichzelf steeds geforceerd de roman in geschreven als een soort postmoderne stijltruc, maar het maakt de gekunstelde en ongeloofwaardige constructie van het narratief er niet geloofwaardiger op.