Coughlin heeft nog veel werk te verzetten

Op negentienjarige leeftijd besloot Jack Coughlin om bij de mariniers dienst te nemen. Hier was hij scherpschutter, nam deel aan diverse operaties over de hele wereld en werd uitgezonden naar Bagdad, waar hij tijdens de Irakoorlog aanwezig was bij de vernietiging van het standbeeld van Saddam Hoessein. Hier werd hij eveneens gedecoreerd met de Bronze Star vanwege zijn getoonde moed. Na zijn terugkeer uit Irak verliet Coughlin de mariniers. In 2005 kwam Shooter, een autobiografie over zijn ervaringen in Irak, uit. Dit boek schreef hij samen met Donald A. Davis, een auteur die medeverantwoordelijk was voor zijn latere thrillerdebuut Kill Zone, het eerste deel uit de Sniper-serie. In 2017 kwam het zesde deel, Het doolhof, uit.

Het noordoosten van Pakistan wordt geteisterd door overstromingen waardoor een groot deel van de bevolking opgevangen moest worden in een vluchtelingenkamp. Een van de hulpverlenende artsen heeft in de nabijheid van dat kamp de restanten van een ingestorte brug ontdekt. Omdat dit hem herinnerde aan een brug in Ohio, waar hij is opgegroeid, heeft hij er een aantal foto's van gemaakt die hij vervolgens naar zijn zus, Beth Ledford, doorstuurde. Niet veel later wordt hij, samen met zijn teamleden, dood aangetroffen. Beth is ervan overtuigd dat de dood van haar broer met de foto te maken heeft. Generaal Middleton, leider van het Special Operations Team is de enige die haar gelooft en samen met Kyle Swanson vertrekt ze naar Pakistan om dit te onderzoeken. Eenmaal ter plekke komen ze tot een schokkende ontdekking.

Ondanks dat het verhaal origineel en ook eigenlijk ook wel actueel getint is (de overstroming in Pakistan, het vluchtelingenkamp en de moord op hulpverleners), krijg je als lezer aanvankelijk wel het gevoel dat Het doolhof een boek is als vele andere in zijn soort. Er zijn er immers al genoeg geschreven over de inzet van speciale en geheime operatie-eenheden in het buitenland. Toch heeft dit boek bij nader inzien wel een andere insteek en is het niet identiek aan al die andere actiethrillers. Dit is mede een gevolg van het gekozen thema, maar ook door een van de personages waar Beth en Kyle mee te maken krijgen.

Dat personage is er overigens ook verantwoordelijk voor dat het verhaal, dat over het algemeen vrij realistisch is, een aantal onwerkelijke en daardoor ongeloofwaardige situaties kent. Want een gerespecteerd ingenieur die bij tijd en wijle verandert in een duivel en in die hoedanigheid mensen vermoordt, kan onmogelijk tot de verbeelding spreken. Toch maakt dit personage het geheel er wel interessanter en boeiender op waardoor het geen standaardverhaal over een zoveelste militaire missie wordt. Dat is misschien maar goed ook, omdat het anders een erg vlak verhaal zou zijn geweest.

Aanvankelijk lijkt het erop dat het een stroef en wat moeilijk leesbaar verhaal gaat worden, maar na een paar hoofdstukken begint het te lopen en daarmee wordt het wel een stuk aangenamer om te lezen.

Dat neemt echter niet weg dat het boek ook een aantal saaie en minder aansprekende gedeelten heeft. De lezer vraag zich dan wellicht af of het niet beter was geweest die delen weg te laten. Nee, is dan het antwoord. Want hoe saai het ook is, het hoort wél bij het verhaal. Dit geldt eveneens voor de soms mooi geformuleerde zinnen. Komen deze ook in de oorspronkelijke uitgave voor of zijn het wellicht vondsten van vertaler Joost Zwart?

Het doolhof is in feite voor een militaire actiethriller, maar verwacht niet dat gevechten en achtervolgingen de overhand hebben. Pas op tweederde van het boek komt hier de nadruk op te liggen. Dan neemt het tempo toe en wordt het meteen interessanter. Dat is echter te laat om het boek boven het gemiddelde uit te laten stijgen. Coughlin moet daarom nog veel werk verzetten om zich te kunnen meten met de meeste andere auteurs in zijn genre.