De waarheid van Joop Munsterman

In april 2003 heeft de rechtbank in Almelo de stichting FC Twente '65 failliet verklaard. FC Twente ging hier tegen in beroep, mocht (voorlopig) in competitieverband blijven uitkomen en zolang het faillissement niet onherroepelijk was, bleef de licentie betaald voetbal geldig. De stichting wist overeenstemming met de belastingdienst te bereiken en als gevolg daarvan werd het faillissement in juni 2003 weer opgeheven. Begin 2004 werd Joop Munsterman voorzitter en had grootste plannen met de club. Dit leidde er uiteindelijk toe dat FC Twente in 2010 voor het eerst in zijn bestaan het landskampioenschap kon vieren. Een jaar later waren ze dichtbij de prolongatie van de titel, maar op de laatste speeldag ging het mis. Om in de Nederlandse top te blijven, maar ook om tot de Europese top te behoren, ging FC Twente in 2013 een contract aan met de investeringsmaatschappij Doyen Sports. Dat is eigenlijk het moment waarop het fout ging, want een paar maanden later belandde de club in de zorgwekkende categorie 1. De schulden waren opgelopen en FC Twente had zich volgens de KNVB schuldig gemaakt aan creatief boekhouden. Wat hierop volgde is nagenoeg bekend, zeker bij hen die het voetbal volgen. De supporters van de club wezen de inmiddels oud-voorzitter Joop Munsterman, maar ook Aldo van der Laan, als zondebokken aan. Munsterman hield zich aanvankelijk op de vlakte, maar in april 2017 verscheen Rood bloed, zijn door Frank Krake opgetekende verhaal over de hele situatie en de aantijgingen aan zijn adres.

Munsterman begint zijn verhaal met hoe de oprichting van FC Twente '65 tot stand gekomen is. Verder vertelt hij hoe hij voorzitter is geworden, maar ook de sportieve prestaties van de club laat hij niet onderbelicht. Pas ver over de helft van het boek komen de zakelijke, dus vooral financiële, onderwerpen ter sprake. In feite moet dit deel gezien worden als het eigenlijke verhaal over de ontstane problemen. Dat neemt niet weg dat de voetbaltechnische zaken wel degelijk interessant zijn. Het geeft namelijk een summier, maar wel aardig, kijkje in de keuken van een betaald voetbalclub met ambitie.

Het relaas van Joop Munsterman, dat soms wel erg veel weg heeft van een biografie, wordt regelmatig afgewisseld met een aantal anekdotes over sommige oud-spelers en -trainers, maar ook worden enkele voorgevallen situaties beschreven. Deze korte stukken tekst zijn duidelijk herkenbaar omdat ze cursief zijn afgedrukt. Net als alle andere verhalen zeker interessant, maar wel verteld vanuit de eenzijdige visie van Munsterman. Voor een goede beeldvorming was het principe van hoor en wederhoor wellicht niet overbodig geweest.

De verschillende verhalen geven het boek overigens wel een wat rommelig karakter. Dit wordt vooral veroorzaakt doordat het niet altijd in chronologische volgorde is opgetekend. Het is daarom jammer dat boven de hoofdstukken geen tijdsaanduiding vermeld staat. Dit had hoe dan ook voor meer duidelijkheid gezorgd. Uit alles blijkt dat Munsterman zijn straatje schoon probeert te vegen en anderen de schuld van het debacle geeft. Aan de ene kant kun je denken dat hij gelijk heeft, maar aan de andere kant weet je het absoluut niet zeker. Een ding is in ieder geval wel duidelijk, wat in het, overigens prettig leesbare boek geschreven staat, is niets meer of minder dan alleen maar de waarheid van deze voormalig voorzitter. Die, naar hij zelf zegt en altijd gezegd heeft, alles in het belang van FC Twente gedaan heeft.