toch zijn verdiende loon???

Ik startte het boek: De verdwijning van Josef Mengele met het idee een roman te gaan lezen gebaseerd op ware feiten, maar las een non-fictie boek met af en toe een vleugje roman.

Het boek gaat over de vlucht van Josef Mengele naar Zuid-Amerika en over zijn leven daar. De schrijver heeft zeer veel research gedaan en is er in geslaagd een duidelijk beeld te schetsen van het leven van Mengele tot aan zijn dood in ‘vrijheid’.

Het boek is zeker informatief en als je het zo leest ook een mooi boek. Als roman vond ik het tekort schieten. De verhalende stukken, zoals de dromen van Mengele, pasten naar mijn idee niet in de verder erg informatieve en objectieve stijl van het boek.

De verdwijning is een boek dat je inzicht geeft in het leven van een oorlogsmisdadiger na de oorlog, dat je laat zien wat de invloed is van de idealistische regeringen van Zuid-Amerika in die tijd. Wat mistte was inzicht in het hoe en waarom van het gedrag van Mengele. Hoe hebben opvoeding, opgroeien in nazi-Duitsland en eventuele aangeboren stoornissen invloed gehad op de gedragingen van Mengele tijdens en na de oorlog?

Al met al een boek dat verbijstert en dat oproept tot vragen stellen.
Hoe kan iemand zo denken en blijven denken? Hoe kan het dat iemand na de oorlog allerlei gruwelverhalen hoort en dit voor zichzelf blijft ontkennen? Hoe kan het dat zijn familie hem is bij blijven staan? Hoe kan het dat Mengele, ondanks zijn duidelijk narcistische karakter, zolang hulp heeft kunnen ontvangen van zoveel mensen? En… is het leven dat Mengele na de oorlog geleefd heeft, altijd op de vlucht, altijd bang, geen luxe en erkenning meer, misschien toch genoeg straf geweest voor deze man?