De schrijver zet de lezer voortdurend op het verkeerde been

En we noemen hem is de queeste van de ik-figuur naar het oorlogsverleden van haar oom Frans, door de familie Bommenneef genoemd. De ik is zwanger en wil haar kind naar deze oom Frans noemen. Tot onbegrip van haar vriend D. Die heeft liever een mooie naam en begrijpt niet waarom het kind per se Frans moet heten. Misschien om haar vriend en ook zichzelf te overtuigen of dat een goede beslissing is, gaat ze op zoek naar het heldenverhaal van oom Frans. Maar, hoe meer ze te weten komt, des te meer het heldhaftige verhaal in een ander daglicht komt te staan. Haar zoektocht gaat langs leeftijdgenoten van oom Frans. Mensen met een selectief geheugen. Wat is waar? En dat is voortdurend de vraag. De schrijver zet de lezer voortdurend op het verkeerde been. ‘Haar vriendin heeft een atelier in de vroegere kazerne van Bommenneef’. Wat een prachtige verbinding van het heden en verleden. Later geeft ze toe dat dat niet helemaal waar is, maar dat het leuk is voor het verhaal. Ze roept irritatie op door de voorkeur te geven aan haar zoektocht in plaats van haar zwangerschap. Is ze echt twee weken voor dat het kind geboren wordt naar Spanje gevlogen? De grens tussen fictie en werkelijkheid is een dunne lijn in dit boek.