Bizar, boeiend en af en toe gruwelijk

De ik-persoon verteld over zijn tijd in Stockholm toen hij 18 was. Hij woonde in een achterhuis in een betonnen complex, en verdienden de kost met goochelen. Al snel krijgt hij vreemde telefoontjes en voelt hij een constante 'druk'. Om die te ontlasten besluit hij te gaan schrijven, een verhaal uit zijn jeugd over een kind in een boomhut.
Maar het verhaal staat niet op zichzelf, en de 'druk' die hij ervaart heeft ermee te maken. Als dan de medebewoners van het complex komen vragen of hij 'mee wil doen', komt hij terecht in een wereld waarin hij kan zijn wat hij werkelijk is. Maar de grens tussen beide werelden wordt steeds dunner.

Een verhaal waarin de hoofdpersoon Jonh Lindqvist heet, net als de schrijver is bijzonder. De hoofdpersoon begint met te vertellen dat hij nu horrorschrijver is, waar mee hij laat doorschemeren dat het werkelijk hemzelf betreft.

De Brunkebergstunnel in Stockholm speelt een belangrijke rol in het verhaal. Het is handig om het even op te zoeken op internet, omdat het geen 'gewone' tunnel is.

Het verhaal is bizar, het boeit en is af en toe gruwelijk, maar die stukjes horror zijn beperkt.
De schrijfstijl is apart, de geschiedenis van de hoofdpersoon wordt verteld en dingen worden weggelaten "nu niet van toepassing", "is al eerder beschreven", "kom ik later op terug", waardoor er een constante vraag blijft omdat niet alles direct wordt uitgelegd.
Het boek heeft een einde, toch wordt niet alles verklaard. Dat is ook niet de bedoeling, maar het laat de lezer wel met vragen zitten.