Wroeten in de gore shit en doffe ellende.

Knockemstiff, Ohio is een afvoerputje waar voornamelijk uitschot lijkt te leven. In achttien korte verhalen komt een stoet losers, alcoholisten, drugsverslaafden, kleine criminelen, slachtoffers van auto ongelukken die hun verstand kwijt zijn en kwijlend en ijlend en bizar gedrag vertonend voortploeteren, verbitterde klootzakken, getraumatiseerde kinderen, inteeltplegers, moddervette mannen en vrouwen, doodziek trailer trash, agressievelingen, oplichters, vieze ventjes en lelijke vrouwen voorbij.

Ze snuiven bactine (een zwaar verdovingsmiddel dat bij misbruik je hersens weg vreet) en speed, zuipen zich ongans, beschijten zichzelf, eten ongezond voedsel, besodemieteren elkaar en zijn stuk voor stuk diep ongelukkig. Ze rammen voor de ogen van hun zevenjarige zoon iemand halfdood omdat ze op hun a sociale gedrag aangesproken worden. Ze wonen in caravans of in krotten. Hun vriendinnen zijn zwaar gestoord en delen vissticks uit die ze in hun handtas hebben zitten, ze schamen zich voor hun vrouw, maar blijven toch maar bij ze.

Het is een aaneenschakeling van doffe ellende. Eigenlijk nauwelijks in één ruk uit te lezen omdat het dan te veel van het goede wordt. Of te veel van het slechte. Maar na elk bizar, goor, gestoord of idioot verhaal ben je toch weer nieuwsgierig of het nog erger wordt… Meestal wel. Ik heb het uitgesmeerd over een dikke week. Je moet er wel van houden, van deze gore gedegenereerde wereld, ik kan mij voorstellen dat sommige zich na een paar verhalen uit de voeten maken. Waarom ik zelf zo graag dit soort verhalen lees weet ik ook niet, maar het trekt me gewoon erg aan.

Misschien minder sterk dan “Al die tijd de duivel” (maar dat is eigenlijk alleen maar omdat dat boek zó geweldig is), omdat het op een gegeven moment een wel erg grote dosis trailer trash ellende en over the top gore wordt waar “Al die tijd de duivel” meer diversiteit biedt en één lang verhaal is. Neemt niet weg dat ook Knockemstiff een geweldig boek is. Het is als de korst op een plek waar je niet vanaf kunt blijven, telkens weer pulk je aan het korstje en komt er bloed te voorschijn. Je gruwelt van de ellende, maar omdat Pollock het zo koel en beeldend beschrijft blijf je verder wroeten in de gore shit en doffe ellende. Geen moment van hoop, geen schoonheid. Alleen maar meer donkere door drank, drugs, geweld en haat vergalde levens. Welcome to Knockemstiff.