Laat liggen, ongelukkige!

Als ik een tas met geld zie liggen... laat ik hem mooi liggen. Dat is de les die ik na No Country for Old Men en A Simple Plan wel heb geleerd. Beide keren eerst de film gezien en daarna pas het boek gelezen, in de andere 98 van de 100 gevallen is dat andersom. Deze film had ik al zo lang geleden gezien dat ik het boek kon lezen zonder te weten wat er ging gebeuren. Had zelfs het idee dat het boek heel anders is dan de film, maar dat weet ik niet zeker. In elk geval fijn dat ik me vrij weinig meer van de film herinnerde.

Tsja, het is wel zwaar over de top wat de verteller (Hank) allemaal overkomt, voor de geloofwaardigheid hoef je Een simpel plan niet te lezen. Voor een bloederig verhaal met een aardig tempo waarin de ene ellendige gebeurtenis telkens weer tot de volgende ellendige gebeurtenis leidt met een randje inktzwarte humor (zonder dat het er bovenop ligt) wel. Mischien handig als handboek voor wanneer je een tas geld vindt, hoe je het beter niet aan kunt pakken.

Op de achterflap beveelt Stephen King het boek nog van harte aan. En het deed me hier en daar ook wel wat aan de Koning denken.