Bloedbanden.

Het hoofpersonage heeft het allemaal voor mekaar. Hij is gelukkig met zijn eigen gezinnetje. Zijn boek staat op het punt uitgegeven te worden, hij is blij met wat hij heeft bereikt. Met zijn familie heeft hij amper contact.
Dan krijgt hij een telefoontje van zijn tante dat zijn 'kleine zusje' met spoed in het ziekenhuis is opgenomen. Het gaat écht niet goed en heel de familie is er al. Of hij zo snel mogelijk kan komen...
In het ziekenhuis staat hij plots weer oog in oog met de familie die hij al jaren probeerde te mijden. Zijn zus haalt het niet....Alle ogen zijn op hem gericht.
Het hoofdpersonage gaat naar het huis van zijn overleden zus. Hij is er nog nooit binnen geweest. Hij dwaalt rond door alle kamers, vind er allerlei spullen die herinneringen oproepen en mijmert over vroeger. Stilaan komt hij tot het besef dat zijn zus naar hem opkeek, hem nodig had, hoopte dat hij haar steun en toeverlaat zou zijn, terwijl hij haar juist uit zijn leven probeerde te bannen en zo min mogelijk met haar en de rest van de familie te maken wilde hebben. Hij schaamt zich en voelt zich schuldig. Hij beseft dat alles helemaal anders had kunnen lopen als hij haar niet links had laten liggen. Dit uit zich in het verhaal ook doordat hij zichzelf soms serieus op de korrel neemt, met af en toe het nodige sarcasme en zelfbeklag. Aan het einde van het boek neemt het hoofdpersonage enkele belangrijke beslissingen.
De schrijver vertelt het verhaal vanuit 2 momenten. De dag dat zijn zus sterft en hij in haar appartement belandt, en de herinneringen aan vroeger.
Deze verhaallijnen wisselen elkaar af, waardoor we steeds meer te weten komen over zijn verleden en wat er nu allemaal gebeurt, met zijn familie die hij lang niet meer gezien heeft.

Dat Snijder vaak autobiografisch schrijft en ook op Bickerseiland is opgegroeid, maakt het verhaal voor mij veel interessanter. Zeker de link naar zijn boek 'Zondagsgeld' triggert mij om dat ook te gaan lezen en dingen die in dit boek aan bod komen nóg beter te begrijpen.