Erg boeiend

Brieven aan de Duisternis is een uniek voorbeeld dat mensen niet altijd zijn wie ze blijken te zijn. Declan en Juliët zijn hier een perfect voorbeeld van. Via brieven vinden ze elkaar onwijs aardig en durven ze elkaar alles te vertellen, maar in het echte leven kunnen ze elkaar niet echt uit staan.

Dit vond ik erg boeiend om te lezen, want de lezer weet dat Declan en Juliët met elkaar communiceren, maar zij weten dit niet van elkaar. Je ziet dat ze doormiddel van brieven elkaar alles durven te vertellen, maar in levenden lijve toch wat de kriebels van elkaar krijgen. Hierbij zie je maar hoe verschillend dit dan kan zijn.

Het fijne aan het verhaal is dat ze elkaar begrijpen. Dit spat van de bladzijden af. Allebei hebben ze een dierbare verloren en in dit opzicht vinden ze elkaar. Ze vinden namelijk iemand waarmee ze kunnen praten en het verdriet en gemis kunnen delen, ook al weten ze niet wie de andere persoon is.

Brieven aan de Duisternis toont de ware aard van het rouwproces, maar ook hoe men ermee leert te leven en dat het leven niet ophoudt. Het toont dat mensen niet altijd zijn wie ze blijken te zijn en dat vooroordelen snel gemaakt zijn. Het laat zien dat er mensen voor je zijn, ook wanneer dat niet zo blijkt te zijn.