Schaamte voor ons allemaal?

Paul Elting is een succesvolle man. Hij heeft een goede baan, woont in een vrijstaand huis in een goede buurt en tennist wekelijks om zijn conditie op peil te houden. Paul is tevreden over zichzelf. Het enige minpuntje in zijn leven is, dat zijn vrouw van hem gescheiden is.

Dan wordt Paul op de eerste dag van zijn vakantie, op klaarlichte dag, ontvoerd. Hij verwacht voor losgeld en maakt zich er zorgen over, want zoveel geld heeft hij niet meer na de scheiding. Maar zijn ontvoerders beginnen niet over losgeld. Eigenlijk zeggen ze helemaal niet veel, alleen dat hij maar eens goed na moet denken, dan begrijpt hij waarom hij hier ligt.

Terwijl Paul nog worstelt met de vraag waarom hij op deze kamer opgesloten ligt, begint bij de lezer al één en ander te dagen. De 'regels' waaraan zijn ontvoerder zich houden, zijn juist momenteel actueel: drie keer per dag een karige maaltijd, geen tijd voor een toiletbezoek en één keer per week onder de douche. Wanneer het perspectief wisselt van Paul naar één van de ontvoerders, weet je het als lezer zeker. Er ontstaat begrip voor de ontvoerders, door wat ze hebben meegemaakt.

Hoewel het verhaal halverwege het boek enigszins voorspelbaar lijkt te worden, is het eind toch nog onverwachts. Paul is niet de enige die schaamte, waar de titel van spreekt, voelt. Ook Emma, één van de ontvoerders, worstelt met schaamte en verlies. Na het lezen van het boek blijft bij de lezer het onbehagen hangen 'Is het in de zorg echt zo slecht gesteld? En wat kunnen we daaraan doen?'