Het boek laat me vol en leeg achter.

Verbrande suiker is het verhaal van Antara. Zij groeide op met een afwezige moeder, Tara en dat liet z’n sporen na. Antara bekijkt haar leven afstandelijk. Maar haar moeder wordt steeds zieker en heeft verzorging nodig. Antara heeft het er moeilijk mee. Wat kan ze en wat wil ze. Ondertussen lijkt haar moeder zich tegen haar af te zetten.

Het is een schrijnend verhaal, dat soms wat warrig wordt verteld. Het boek beschrijft een mij compleet onbekende wereld, van stof en armoede en een sekte in India, gezien door de ogen van een kind, beschreven door de volwassene, die ooit dat kind was. De volwassen Antara vertelt haar verhaal met nog steeds die kinderlijke blik.

Verhaallijnen lopen af en toe door elkaar heen. Toch leest het snel en makkelijk, hoewel het soms zoeken is waar je bent. Een aantal hoofdstukken spelen zich duidelijk afgebakend in het verleden af. Deze hoofdstukken maken het heden begrijpelijker.

Door de manier van schrijven heb ik soms wat moeite met de verhoudingen tussen de verschillende mensen. Wat voelt Antara echt voor hen en wat voelen zij voor haar. Al met al is het verhaal van Antara hartverscheurend.
Het boek laat mij vol en leeg en enigszins verward achter. Je moet het lezen om te snappen denk ik. Misschien zelfs een tweede keer. Ik merk dat het boek, nadat het uit is, nog een tijdje bij me blijft.