Een verhaal dat verder gaat dan een spannen de zoektocht

Harthout is een verhaal dat wordt verteld vanuit drie verschillende personages.

Valerie Gillis, ook wel Sparrow genoemd, raakt vermist. Na een moeilijke tijd als verpleegkundige in covid-tijd besloot ze de Appalachen Trail te gaan lopen en op een dag komt ze niet aan op het afgesproken punt.
Beverly ‘Bev’ Miller werkt als luitenant bij de Warden Service van Maine. Ze is de eerste vrouw ooit in deze functie. Zij leidt de zoektocht naar Valerie.

Lena Kucharski is een vrouw van 72. Een wetenschapper. Tegenwoordig woont ze in een verzorgingstehuis. Online onderhoudt ze verschillende contacten via een website. Onder andere met een jongeman van 21, met wie ze de interesse voor wildplukken deelt.

Het boek is opgebouwd vanuit deze drie verschillende perspectieven. Valerie schrijft als een soort dagboek brieven aan haar moeder. Bev neemt je in haar gedachten mee naar de organisatie van de zoektocht, maar ook naar haar verleden. Haar vader overleed toen ze jong was en vanaf dat moment werd haar relatie met haar moeder ingewikkeld. Zij is de ik-personage in het verhaal.

Lena lezen we in de derde persoon. Zij is eerst bang dat de vermiste jonge vrouw haar dochter is. We lezen ook haar chats met de jongeman.

Een vierde perspectief is Santo. Een zwarte man die ooit met overgewicht de Appalachen Trail begon te lopen. Hij raakte bevriend met Valerie en is waarschijnlijk de laatste die haar levend zag, voor haar verdwijning. Hij wordt geïnterviewd door Cody Ouelette, een van de wardens.

Het verhaal gaat over de zoektocht naar Valerie, terwijl je ondertussen leest wat Valerie doet om te overleven. Door middel van de brieven ontdek je langzamerhand ook hoe ze van het pad geraakt is.
Maar het verhaal gaat ook over gezinsverbanden, met name moeders en dochters. Niet op een opvallende, storende manier. De moeder-dochter relaties zijn verweven in de verhalen van Bev, Valerie en Lena. Verdriet, kracht en eenzaamheid, maar ook liefde en onmacht. Met Santo komt ook nog een stukje vader-zoon relatie voor.

Dit alles tegen een achtergrond van ogenschijnlijk ondoordringbaar groen. De bossen van Maine. Een toevluchtsoord, maar ook een gevaar, wanneer je de weg niet kent en verdwaalt.
Het boek maakte op verschillende manier indruk op me. Sowieso de kennis en ervaring betreffende deze bossen. Maar ook de prachtige zinnen, waarmee sommige passages geschreven zijn. Diverse keren las ik een zin nog een keer, om de indruk op me in te laten werken.

Gedurende het boek is er ook de spanning: vinden ze Valerie en zijn ze op tijd. Je wilt verschillende personages wel naar een ontdekking sturen, maar dat lukt natuurlijk niet. Alles gebeurd op z’n tijd, zoals dat hoort in een verhaal.

“Het pad beweegt als een verhaal […] Het pad dwaalt als een zwerver”
.