Een vaag verhaal dat verdrinkt in metaforen

Een stad, het meisje en de duivel speelt zich af in Lübeck vanaf 1900 tot eind jaren 70. Gedurende die periode volgen we het leven van drie bijzondere meisjes: Lucy, haar dochter Freya en haar kleindochter Jessie. In het leven van elk van deze meisjes, krijg je de actualiteiten van het leven in Duitsland mee: de crisis, de opkomst van het Nationalisme, de groeiende haat naar de Joden, Kristalnacht, Hitler en het leven aan de zelfkant van de samenleving met drugs en idealen in de jaren 70.

Hoewel de meisjes de rode draad in het verhaal zijn, lezen we vooral ook over de mannen in hun leven. De vader en partners, die zelf weer vader worden.
Bij dit alles kijkt de duivel mee. Hij heeft geen oordeel of geen invloed, hij observeert.

Hoewel je zou denken dat dit boek dus een standaard familiekroniek is, leest het niet zo. Het lijkt erop dat de schrijfster vooral veel moeite heeft gedaan om het verhaal op een bijzondere manier te vertellen. Zó bijzonder, dat je te midden van de meest geweldige metaforen en vergelijkingen uit het oog kunt verliezen, wat je nou eigenlijk aan het lezen bent of waar het over gaat. Enige kennis van de geschiedenis is dan ook wel nodig, als je in het boek begint.

Het boek roept verschillende emoties op; bewondering voor citaten, afschuw voor gebeurtenissen en verwondering wanneer je een pagina uit hebt, en niet precies weet wat er gebeurd is. Ook kan een plotselinge perspectiefwisseling je op het verkeerde been zetten. Andere scènes lijken erin gezet voor het effect, maar voegen niet meer toe aan het verhaal dan verwarring bij de lezer.

Al met al weet ik nog niet precies wat ik van het boek vond, aangezien ik heen en weer geslingerd werd tussen bewondering en weerzin.