Gamen tot je er bij neervalt

Gameboy vertelt het leven van Michiel Smit, een jochie dat op 5-jarige leeftijd een gameboy van zijn ouders krijgt. De ontwikkelingen op computerspelgebied gaan heel snel en gedurende de jaren komen er de mooiste spellen en voor zijn 7e verjaardag krijgt hij een Nintendo Entertainment Systeem. Met o.a. Super Mario, Star Wars en Donkey Kong gaat er nieuwe wereld voor hem open:

‘Games veranderden alles. In plaats van onder het juk te zitten van de volwassenwereld had ik nu werelden waarin ik zelf absolute macht ervoer’

Michiel vindt het lastig dat hij in het dagelijks leven nooit ergens het beste in is. Hij doet overal aan mee maar als hij niet snel heel goed ergens in blijkt verliest het zijn aandacht. Hij laat zich ook zeker niet bijsturen hierin door bijvoorbeeld leraren of sportcoaches. Vriendjes heeft hij wel maar hij kan er slecht tegen als vriendjes iets beter kunnen dan hij of als de meisjes hen leuker vinden dan hem. Wanneer hij naar de brugklas gaat is hij brutaal en erg aanwezig in de klas, hij zorgt dat hij veel aandacht krijgt. Hij denkt dat hij het helemaal gemaakt heeft en de bink van de school is maar niets is minder waar….. In deze periode maakt hij kennis met computerspellen waar je via internet met mensen over de hele wereld kan spelen. De spellen worden ook steeds mooier en realistischer. Omdat het in het dagelijks leven niet allemaal zo loopt zoals hij zou willen gaat hij steeds vaker gamen.

‘Ik moest iets zijn, iets eigens, bestand tegen de bijtende oordelen van de rest. De zucht daarnaar was overweldigend en ik kon die blijkbaar allen bevredigen door te gamen’

Gek genoeg heeft hij al vrij snel zelf door dat al dat gamen niet goed voor hem is, dat hij door steeds minder contact met vrienden steeds verder buiten de groep terecht zou komen. Maar toch blijft het gamen aan hem trekken, vindt hij daar juist wel de voldoening die hij in de echte wereld niet lijkt te kunnen vinden. Hij heeft een brede interesse in allerlei zware maatschappelijke problemen maar vindt de lessen op school veels te oppervlakkig om later dit soort zaken aan te kunnen pakken. In de game-wereld onderneem je tenminste actie en schakel je slechte zaken uit zodat iedereen weer normaal verder kan.
Alles wat hij onderneemt is een ware kwelling voor hem, hij heeft ook de neiging alleen te zien wat hij niet kan en niet wat hij allemaal wel kan. Als hij gaat studeren en op kamers gaat neemt zijn game-verslaving ernstige vormen aan. Zo ernstig dat hij er wel eens aan denkt om een einde aan zijn leven te maken. De mensen om hem heen hebben er echter geen flauw benul van dat het niet goed gaat met Michiel, hij weet dit heel goed te verbergen door zich te storten op overmatig sporten bijvoorbeeld.

Voor iemand die niet bekend is met deze problematiek zijn sommige stukken erg lastig te begrijpen. Daarentegen is het wel goed om te lezen hoe het kan dat een normale jongen die alles heeft wat zijn hartje begeert toch zichzelf volledig kan verliezen in een verslaving. In dit geval een game-verslaving maar het had net zo goed een andere verslaving kunnen zijn. Tijdens zijn studie woont hij een college bij over depressie en verslavingen en dan valt voor hem het kwartje. Voor de ‘gewone’ lezer wordt het hier wel een beetje te “technisch” als uitgelegd wordt waar een verslaving nu precies vandaan komt en hoe deze in elkaar zit. Het college is voor Michiel een en al herkenning en hij besluit werk van zich zelf te gaan maken.

De schrijfstijl van het verhaal is op zich losjes maar soms ook erg gejaagd. Als lezer heb je het idee als een razende door het leven van Michiel te gaan, misschien geeft dat dan wel weer juist goed de onrust van de schrijver weer… Als niet-gamer is het soms ook lastig het jargon van de spellen te begrijpen, maar het is niet onoverkomelijk om het verhaal te volgen.

Een interessant boek, zeker gezien de recente discussie over de erkenning van gameverslaving; kan het als een psychische stoornis gezien worden?