na de oorlog

Alexander de Raaf keert met zijn goede vriend Marcus vier jaar na het einde van de oorlog terug naar Nederland. Marcus is nog altijd op zoek naar zijn zoontje dat noodgedwongen achterbleef toen hij 6 jaar geleden tijdens de oorlog Nederland ontvluchtte. Alexander gaat deze keer mee om te helpen zoeken maar hoopt ook een teken van leven te vinden van zijn vriend Abel Emonts, ten eerste om te weten hoe het hem vergaan is maar hij zou ook de aangewezen persoon zijn om iets te weten van het achtergebleven kind.

“Verlangen een vriend terug te vinden viel in het niets naast het zoeken naar je kind “

Zonder Witte Muren is het vervolg op Witte Muren waarin Alexander na een zelfmoordpoging zijn geheugen is kwijtgeraakt en in een rusthuis terecht komt waar de witte muren uit de titel naar verwijzen. Alhoewel een deel van zijn geheugen weer is ‘aangevuld’ voelt hij zich nog altijd incompleet. Waar Alexander destijds vooral in gevecht met zichzelf was is hij nu vooral in gevecht met hoe anderen over hem schijnen te denken. Ook al is de oorlog voorbij, de oorlog zit nog in iedereen en zeker ook in Alexander.

Deze novelle is naar mijn idee niet goed te lezen als je niet het voorafgaande deel hebt gelezen, alleen dan kun je het gevoel van Alexander begrijpen. Persoonlijk vind ik het jammer dat er voor de vorm van een novelle is gekozen; door de beperkte omvang vind ik het te oppervlakkig waardoor ik achterblijf met nog veel onbeantwoorde vragen. Het feit dat ik de auteur vroeg of het aantal bladzijdes van het e-boek, 50, wel klopte omdat overal vermeld staat dat het boek 100 pagina’s bevat zegt denk ik genoeg! Desalniettemin heb ik het verhaal van Alexander graag gelezen en hoop ik op een of andere vorm van vervolg.

Ik las Zonder witte muren voor de blogtour en dank Hanneke Simons en Godijnpublishing voor het recensie exemplaar