Echtelijke samenwerking

Ludo Mueller is de hoofdpersoon in dit boek wat voornamelijk in de 3e persoon wordt verteld. Opvallend is dat zijn voornaam maar weinig voor komt en er steeds gesproken wordt over “Mueller”

Mueller werkt op het ministerie en zorgt daar voor de beantwoording van de Kamervragen. Eigenlijk een baantje boven zijn kunnen waar hij min of meer per ongeluk is ingerold maar hij schept er genoegen in om de maatschappelijke onvrede op deze manier in de kiem te smoren. Hij ziet zijn werk echter wel als een noodzakelijk kwaad:
“Mensen zijn ooit het misverstand gaan koesteren dat een baan, naast vakantiegeld en inflatiecorrectie, ook recht geeft op geluk.”

Zijn leven bestaat uit een vast ritme van zorgen dat de kinderen naar school kunnen , werken en ’s avonds weer zorgen dat thuis ook alles op rolletjes loopt. Maar voor wie geldt dat eigenlijk niet? Wanneer een vrouwelijke collega ontslag neemt met de mededeling dat ze alleen nog maar leuke wil doen raakt Mueller een beetje in de war. In deze zelfde periode vindt er een aanslag op het ministerie plaats en wordt de staatssecretaris beschuldigd van vriendjespolitiek. Geheel tegen zijn principes in reageert Mueller volkomen tegendraads op zowel de aanslag als de situatie met de Staatssecretaris en dat blijft niet onopgemerkt, sterker nog dit kost hem zijn baan.

De relatie van Mueller met zijn vrouw, die juriste is, is op zijn zacht gezegd opmerkelijk te noemen. Ze hebben samen 2 kinderen, voeren een huishouden maar dat is het wel zo’n beetje: “Het gesprek is een van de meest overschatte uitvindingen van de twintigste eeuw” aldus Mueller. Met de huwelijkse trouw neemt hij het niet zo nauw wat ook voor spanningen zorgt. Wanneer zijn vrouw ook buiten de deur snoept is Mueller zowel verbaasd als nieuwsgierig, ineens toont hij meer interesse in zijn vrouw. Eigenlijk willen ze allebei best hun best doen om er iets van te maken maar weten ze zo langzamerhand niet meer hoe dat zou moeten.

Het eerste gedeelte van het boek gaat vooral over Mueller en hoe hij over zijn plaats binnen het gezin en binnen zijn werk denkt. Een groot deel is daarna wat mij betreft te politiek gericht. Mueller verkondigt zijn mening en ja, hij heeft hier en daar zeker een punt maar persoonlijk vind ik het niet prettig om over politieke standpunten en politiek gekonkel en gedraai te lezen ook niet als ze in het kader van het verhaal belangrijk kunnen zijn.

De schrijfstijl is prettig te noemen, en er staan juweeltjes van opmerkingen in waar je zomaar overheen zou kunnen lezen: “Elke keuze is mogelijk als je bereid bent de gevolgen te accepteren “