Lezersrecensie
Nooit goed van de grond gekomen
In Nooit ziek geweest vertelt Nico Dijkshoorn over zijn jeugd en dan vooral over de rol daarin van zijn vader Klaas. In het boek heb ik niet kunnen vinden waarom Nico en zijn broers hun ouders bij de voornaam noemen: Klaas en Nel. Het kwam op mij een beetje ongemakkelijk over omdat het eigenlijk een redelijk traditioneel gezin was.
Het verhaal draait vooral om de relatie tussen Nico en zijn vader, voor zover je van een relatie kan spreken. Het leven van Klaas draait vooral om honkbal, de kleine Nico kon dat nog wel waarderen. Hij heeft goede herinneringen aan de keren dat hij zijn vader uit de kleedkamer zag komen, nat van het douchen, een knappe man. Een man die bij iedereen geliefd was. Juist deze man is de man waar Nico later zo’n moeite mee heeft, altijd maar lachen altijd maar leuk doen maar wel op de manier van Klaas anders niet. Nico houdt van muziek en literatuur en zijn vader toont daar geen enkele interesse voor. Dat is waar het mis ging waarschijnlijk, het totale gebrek aan interesse van zijn vader voor het leven van zijn zoon. Deze zoon gaat zich daardoor steeds meer afzetten
tegen zijn vader, maar vooral binnen in zichzelf, het is niet iets waar echt over wordt gesproken. Het is interessant te lezen hoe dit ontwikkelt gedurende de jaren als Nico bijvoorbeeld uit het huis gaat en later met zijn vriendin weer eens met zijn ouders mee gaat op vakantie. Je voelt het ongemak gewoon dat zij tijdens deze trip hebben gevoeld! Het duurt nog jaren voordat er een echte aanvaring is tussen Nico en zijn vader en zelfs dan wordt er niets uitgesproken. Aan het einde is Klaas dementerend en kampt Nel met de gevolgen van een tia. Wanneer Nico met zijn ouders in het ziekenhuis heeft gehoord dat zijn vader beginnend Alzheimer heeft staan ze met zijn drieën in de lift en schrijft hij dit:
Daar staan we, ouders en zoon. Maar het is nooit echt goed van de grond gekomen.
Bijzonder boek, mooi, ontroerend, rauw, hard, triest, verbazingwekkend en soms wat gênant om iemand zo over zijn vader te horen praten. Horen praten ja, want dat is wat mij wel overkwam; ik hoorde Nico het hele verhaal gewoon vertellen met zijn nasale stem en aparte intonatie.
Ik heb lang getwijfeld tussen 3 of 4 sterren. Het zijn 3 sterren geworden omdat ik het einde van het boek wat langdradig vond, het gedeelte waar zijn vader te maken krijgt met Alzheimer en zijn moeder heel veel moeite heeft hier mee om te gaan. De vaart waarmee je hele boek doorloopt is hier eigenlijk ineens verdwenen. De eerlijkheid waarmee het boek geschreven is is soms heel mooi maar staat je het volgende moment ook wel eens een beetje tegen; wil ik dit allemaal wel weten? Maar het antwoord is ja, dat wil ik.
Het verhaal draait vooral om de relatie tussen Nico en zijn vader, voor zover je van een relatie kan spreken. Het leven van Klaas draait vooral om honkbal, de kleine Nico kon dat nog wel waarderen. Hij heeft goede herinneringen aan de keren dat hij zijn vader uit de kleedkamer zag komen, nat van het douchen, een knappe man. Een man die bij iedereen geliefd was. Juist deze man is de man waar Nico later zo’n moeite mee heeft, altijd maar lachen altijd maar leuk doen maar wel op de manier van Klaas anders niet. Nico houdt van muziek en literatuur en zijn vader toont daar geen enkele interesse voor. Dat is waar het mis ging waarschijnlijk, het totale gebrek aan interesse van zijn vader voor het leven van zijn zoon. Deze zoon gaat zich daardoor steeds meer afzetten
tegen zijn vader, maar vooral binnen in zichzelf, het is niet iets waar echt over wordt gesproken. Het is interessant te lezen hoe dit ontwikkelt gedurende de jaren als Nico bijvoorbeeld uit het huis gaat en later met zijn vriendin weer eens met zijn ouders mee gaat op vakantie. Je voelt het ongemak gewoon dat zij tijdens deze trip hebben gevoeld! Het duurt nog jaren voordat er een echte aanvaring is tussen Nico en zijn vader en zelfs dan wordt er niets uitgesproken. Aan het einde is Klaas dementerend en kampt Nel met de gevolgen van een tia. Wanneer Nico met zijn ouders in het ziekenhuis heeft gehoord dat zijn vader beginnend Alzheimer heeft staan ze met zijn drieën in de lift en schrijft hij dit:
Daar staan we, ouders en zoon. Maar het is nooit echt goed van de grond gekomen.
Bijzonder boek, mooi, ontroerend, rauw, hard, triest, verbazingwekkend en soms wat gênant om iemand zo over zijn vader te horen praten. Horen praten ja, want dat is wat mij wel overkwam; ik hoorde Nico het hele verhaal gewoon vertellen met zijn nasale stem en aparte intonatie.
Ik heb lang getwijfeld tussen 3 of 4 sterren. Het zijn 3 sterren geworden omdat ik het einde van het boek wat langdradig vond, het gedeelte waar zijn vader te maken krijgt met Alzheimer en zijn moeder heel veel moeite heeft hier mee om te gaan. De vaart waarmee je hele boek doorloopt is hier eigenlijk ineens verdwenen. De eerlijkheid waarmee het boek geschreven is is soms heel mooi maar staat je het volgende moment ook wel eens een beetje tegen; wil ik dit allemaal wel weten? Maar het antwoord is ja, dat wil ik.
1
1
Reageer op deze recensie
