In een kort verhaal even van de wereld

Een man en vier vrouwen. Om hen draait het in Hotel van verlangen van Tineke Beishuizen. Alle vier de vrouwen hadden, hebben of willen een relatie met de bijzondere André Vandersteen. Een aantal jaren geleden had Carine een relatie met André. Ze hadden een heerlijke tijd samen. Hij was de ware. Tot hij haar halsoverkop verliet. Ze hebben geen contact meer gehad en Carine heeft André ook niet kunnen vertellen dat er een dochter met zijn grijze ogen rondloopt. Een studerende dochter inmiddels, met een bijbaantje als kamermeisje. Wanneer Merel André ontmoet in het hotel waar ze werkt, wordt het de hoogste tijd dat Carine orde op zaken stelt.

Onder haar pseudoniem Anne-Wil schrijft Tineke Beishuizen (1938) al jaren als columniste bij het vrouwenblad Libelle. Daarnaast schreef ze meerdere thrillers en verhalenbundels, maar ook songteksten voor onder andere Danny de Munk, Liesbeth List en Rob de Nijs. Dat ze een heel verhaal in slechts een paar zinnen weet over te brengen, moge duidelijk zijn. Ook in Hotel van verlangen heeft Beishuizen maar een beperkt aantal bladzijden gebruikt om een verhaal te vertellen.

In nog geen zeventig pagina’s vijf personages schetsen lijkt een hele kunst, er is immers niet veel ruimte om uitgebreide omschrijvingen van personages, setting of achtergronden te geven. Als blijkt dat het ook nog om vier totaal verschillende type vrouwen gaat, die in eerste instantie geen relatie met elkaar hebben, ontstaat er twijfel. Kán dit verhaal wel wat worden in die paar bladzijdes? Toch is het Beishuizen gelukt om de lezer een beeld te geven van alle personages. Van jong en studentikoos, rijk en stijlvol tot opgebrand en eenzaam. En dan is er ook nog die ene raadselachtige man. Hij komt niet heel sprankelend en knap op je over, maar weet de vrouwen blijkbaar toch te charmeren. Sterker nog, ze hebben na André nooit meer iets vergelijkbaars gehad.

“De meedogenloze standaard waar ze alle volgende mannen aan mat, en geen man die het ooit bij hem kon halen. Zelfs in de verste verte niet.”

De lezer komt niet alles over de verschillende personen te weten en daardoor voelen ze ook minder vertrouwd. Toch wordt het noodzakelijke duidelijk en dat is voldoende. Beishuizen gebruikt nauwelijks dialogen en haar schrijfstijl kenmerkt zich door kordate zinnen. Alleen de hoognodige woorden worden gebruikt, maar hierdoor wordt wel de fantasie van de lezer geprikkeld. Daar waar menig feelgoodauteur gebruik maakt van een bloemige stijl, gebruikt Beishuizen weinig poespas. Toch is haar manier van schrijven prettig en weet ook zij je in het verhaal op te slokken.

Lange tijd blijft het een raadsel hoe de verhoudingen liggen en wat een rokkenjager als André beweegt. De situaties zijn apart, maar zeker niet ongewoon. Met een beetje humor wordt de lezer door de verhalen van de vrouwen heen meegenomen, dan weer in het heden, dan weer terugblikkend op het verleden. Verwacht van Hotel van verlangen geen zoete romantiek of heftige scènes vol zinderende verlangens, maar een feelgoodboek over hoe het leven kan verlopen. Met een einde dat niet bevredigend, maar ook niet onbevredigend is, laat Beishuizen de lezer achter. Wat is er nou eigenlijk gebeurd tussen de man en de vrouwen? Hoe lopen de verbanden precies? De lezer zal er deels zelf invulling aan moeten geven.

Dat korte verhalen schrijven een kunst is, valt niet te betwisten. Beishuizen verstaat die taal goed. Veel diepgang krijgt het geheel niet, ook het plot is niet bijzonder, maar even van de wereld is de lezer wel.