Weeffout

Toen ik op de helft van het boek was, begreep ik eigenlijk niet zo goed dat 'Een weeffout in onze sterren' de DJP-publieksprijs had gekregen, maar daarna begon het boek me toch steeds meer en meer te boeien en uiteindelijk kon ik niet meer stoppen met lezen.

Ondanks het feit dat het over een zwaar beladen onderwerp gaat wordt het boek nergens dramatisch of sentimenteel. Sterker nog: tussen alle emoties door komt toch steeds de humor weer naar boven.

Kortom: een boek met een wat traag verlopend begin en een pakkende tweede helft. Maar WAAROM nou toch steeds weer zo'n dankwoord aan het eind van een boek? Waarom bedankt iemand zijn BABY? Kom óp, zeg!