“Daar lag ik dan, Leen, op de koude vloer, mijn benen op een stoel, te wachten tot een vriend binnenkwam. Te wachten tot het overging. Een gevoel dat ik een halfuur ervoor niet had gehad. Toen lag ik nog rustig in een warm bed. Nu lag ik op de koude vloer. Mijn hart bleef tekeergaan. Zo begon het….”

Dit is een stuk uit het tweede boek van actrice Leen Dendievel, na haar eerste boek “hard” getuigt ze in dit boek "Asem" over haar eigen ervaring met paniekaanvallen en angst. Omdat ik zelf wel te kampen heb met paniekaanvallen en die vooral boven komen als mijn levensemmer te vol is of als ik af en toe vergeet de hold knop in te duwen en op volle toeren blijf gaan, mijn eigen hart, hoofd negeer. Dit uit zich in hartkloppingen, een hart dat een snelheid aanmeet en ik zelf mijn eigen hart niet kan volgen, dus ben ik met een klein hartje aan dit boek begonnen. Het is toch altijd moeilijk om zwart op wit te lezen, wat voor jezelf zo herkenbaar is, toch bewonderingswaardig sloeg ik het boek toe.

(pan)iek is een vervelende buur, die meer dan je zou willen komt aankloppen

Eindelijk wordt dit onderwerp besproken op een niet "te" moeilijke manier, een onderwerp dat liefst stil gezwegen wordt. Of is het de schaamte die overheerst, is het dat we soms niet mee kunnen lopen in een wereld die op volle krachten draait, waar er voor gevoelens, rouw en verdriet geen plaats is? En nu wordt het onderwerp paniek, angst volledig opengetrokken, met tussen de teksten door getuigenissen van bekende Vlamingen zoals Nathalie Meskens, auteur Herman Brusselmans en acteur Sven de Ridder, gedichten van Joost Zwagerman, Don Duyns maar ook Griet op de Beeck , Kristien Hemmerechts en nog veel andere geven dit boek wel dat extra, wat maakt dat het zeer vlot leesbaar is met prachtige woorden, zinnen en gedichten.

Vinden we hier de oplossing? Natuurlijk niet, maar als je iets bespreekbaar maakt, is het dan niet makkelijker om ermee om te gaan voor jezelf en je naaste. Vooral de stukken in het boek over grenzen trekken vond ik fantastisch (zo fantastisch dat iedereen het weer heeft moeten horen), ik ben met momenten zelf wel eens grenzeloos en toen las ik in het boek “ja heb je, een nee moet je geven”, het deed toch een deur open bij mij, herkenbaar en wetend dat ik het woordje “nee” zo moeilijk vind. Dat mijn grenzen kunnen vervagen en ik met momenten platgewalst word.  Misschien moet ik zeker dit stuk uit het boek meenemen en eraan werken, om het leven voor mezelf een beetje makkelijker te maken.

Ik kan alleen eindigen met een vijf sterren verhaal, de schrijfwijze, de durf, Leen Dendievel hoedje af!