Er is al zoveel geschreven over boek versus film, manlief (die geen lezer is) is al een paar keer in mijn val gelopen. Meestal loop ik zoals altijd over van enthousiasme, met het dichtgeslagen boek nog in mijn hand. Schat, er is een film van dit boek, en het is een echt goed verhaal, die moeten we zien! Een uitspraak dat ik al veel heb gedaan, tevreden dat ik hem zover heb gekregen, nestel ik me in mijn zeteltje, dekentje, hondje naast mij en natuurlijk manlief in de allergrootste zetel languit.

Enthousiasme 1: mijn woestijn - Waris Diries en ja hij was mee in enthousiasme 1. Ik als boekverslaafde moet ook volmondig toegeven dat het prachtig verfilmd is. Woorden zeggen altijd meer, toch hebben ze hier een verhaal neergezet dat niet veel afwijkt van het boek.  

Enthousiasme 2: toen kwam de hype de boekendief - Markus Zusak, voor mij een bijzonder boek, een uniek stukje schrijfwerk, de dood die je meetrekt in een verhaal dat blijft kleven. Dus zeteltje, dekentje, hondje, enthousiasme en een man nieuwsgierig naar dit bijzonder verhaal. Hij heeft het opgegeven (opgeven betekent bij ons, even de oogjes sluiten) mijn teleurstelling was zo groot, waar was mijn verhaal? Waar bleef het moment dat ik moest schudden om het van mijn huid te krijgen? Na deze teleurstelling dacht ik, nee nu gaat hij me niet meer volgen, in mijn fantastische, prachtige en al de superlatieven woorden, die ik maar kan verzinnen om een verhaal te promoten. 

Enthousiasme 3: misschien is het beestje dat enthousiasme heet, niet te stoppen? Want na mijn buddyread met Karine, het meisje in de trein -Paula Hawkins, kon ik niet zwijgen, toen bleek dat ons meisje zonder trein (dochter) de film al had gezien en hem zo spannend vond, kon mijn man niet achterblijven. Daar vertrok mijn 5-sterren boek, en mijn man vertrok ook maar niet op de trein, hij vond de film langdradig, voorspelbaar. En ik? Oh ik miste spanning, mijn bubbel was doorprikt, een personage van het boek vermist, dus ik geef het op, geen verfilming, geen enthousiasme, geen overtuiging, geen superlatieven......gewoon mijn boek, mijn verhaal, mijn fantasie, mijn personages.....en mijn enthousiasme voor jullie!

Nu is mijn vraag, hebben jullie ook soms een teleurstellend gevoel na een verfilming? En wat denken jullie dat het probleem is?