Een Zuid-Amerikaanse reis begint

Als deze (Latijns-Amerika) trilogie van Jeroen Windmeijer opent bevindt de lezer zich tijdens de feestdag Corpus Christi in Bolivia. En samen met onderzoek student Luc (don Lucas voor de mensen in zijn nieuwe omgeving) de hoofdpersoon in dit boek, en Padre Mauro bevinden we ons in een kleine kamer en aanschouwen het lijkje van een kind: de kleine Luis. Vermoord. De derde moord op een kind al in vrij korte tijd. Is er sprake van een seriemoordenaar of is het iets cultureels vanuit het Inca verleden en moeten we terug naar de vroegere rituele kinderoffers voor moeder Aarde ofwel Pachamama?
Voor de katholieke kerk aldaar zijn de hardnekkige overblijfselen van de oude goden en riten van de oorspronkelijke bewoners een doorn in het oog, maar is de bijbel en andere religieuze boeken ook niet volgestopt met rituelen van het verleden? Is het niet drammerigheid van een religie met zijn dogma's en een voortvloeisel uit "het eigen gelijk" om de oude cultuur van anderen te veroordelen?
Luc heeft al vanuit zijn verleden veel contact met kloosterling Maarten Vader, een Nederlandse priester die al jaren in Bolivia woont en werkt. En gesprekken over dit thema met hem, met Mauro, vooral die met de Boliviaanse collega studente Nayra (op wie Luc duidelijk verliefd is), maar ook gesprekken tussen verschillende geestelijken richten zich op de andere kijk van de bevolking op natuur, samenleven en vasthouden van balans in het leven en hun oorspronkelijke rituelen maar dan met een blik vanuit gelovige rekkelijken en fundamentalisten.
Vooral voor Luc en Nayra is de moord iets waar zij naar blijven gissen. Wie heeft een motief en hoe worden de kinderen gekozen of is het vanuit een opwelling en gebeurt het lukraak? Zij voelen zich meer betrokken dan de politie. Wie zou de moordenaar kunnen zijn?
Daardoor zijn er, ook door hun relatie veel gesprekken over culturele verschillen in hun leven, maar ook overeenkomsten en hun beider visie op religieuze achtergronden.
Eén van de buitengewone bewoners is antropoloog Jan-Willem Pijnacker, ook afkomstig uit Nederland en in zijn aantekeningenschrift lezen we regelmatig mee. Ook hij heeft zo zijn kijk op het leven van de authentieke bewoners in de kleine gemeenschappen in een veranderende samenleving, de oude religieuze gebruiken en de gebeurtenissen rond de vermoorde kinderen.
Zowel Jan-Willem als Luc bewegen zich vanuit wetenschappelijk oogpunt op correcte manier binnen de gemeenschappen en toch is er iemand die daar schijnbaar niet van gediend is. Zij bevinden zich in de gevarenzone vol verdenkingen.

Na de Leidse trilogie slaat Jeroen Windmeijer met "De offers" met deze trilogie een andere richting in. Niet langer staat zijn woonplaats Leiden centraal net zo min als vaste hoofdpersonen. De delen zijn stand-alone verhalen en los van elkaar te lezen. Enige overeenkomst: ze spelen zich af in Zuid-Amerika in respectievelijk Bolivia, Peru en Paaseiland.
En ook in dit voor hem wat aparte, maar boeiende verhaal dompelt Jeroen Windmeijer de lezer met gedoseerde details onder in culturele aspecten van een, voor de meesten, onbekende wereld en feiten die, ondanks parallellen met de bijbel en andere religies, veelal onbekend zullen zijn. Het vormt een zeer interessant en mooi verhaal met zinnige en fraaie bespiegelingen. Naast een intrigerende thriller -want enige mysterie en wat geweldsdelicten behoren tot de ingrediënten- heeft het verhaal een menselijke achtergrond en psychologische inslag met een antropologische kijk op een mij onbekend deel van de wereld. Juist gevoelens van Luc en zijn overpeinzingen geven het verhaal weer een touch van een prachtige, indringende roman binnen de thriller die in opbouw een gepaste spanning blijft hebben.
Een heel interessante reis over personen, een land en een volk -cultureel verbonden- met vele geheimen die wringen met de christelijke prediking, waarbij ook wat politiek om de hoek komt kijken.