Kunstzinnige moorden

De wat vreemde, en zeker eigenwijze, rechercheur Chambers wordt geconfronteerd met een bijzonder lijk. Een vrijwel volslagen bevroren, naakte man op een zuil als ware hij het befaamde standbeeld De Denker van beeldhouwer Rodin. Meteen is het een duistere zaak geworden zonder getuigen of aanknopingspunten en of een idee van het waarom. Dan volgt Chambers weer een oproep op en is getuige van weer een standbeeld, nu twee vermoorde personen die de Piëta van Michelangelo verbeelden. Het is 1989, de start van een serie bizarre, georkestreerde moorden. Er is een Mimic (= na-aper) aan het werk. De jonge agent Adam Winter, die zich qua eigenwijsheid kan meten met Chambers, mag, bij de gratie van de knorrige commissaris Hamm, assisteren omdat hij bij de eerste zaken als eerste op PD aanwezig is. Maar, of Chambers daar echt blij mee is?
Het onderzoek naar de twee logische verdachten die zij, onafhankelijk van elkaar, denken te hebben gevonden wordt een fiasco. Maar Chambers wil het daar toch niet bij laten. Een nieuwe oproep en de desastreuze, voor een agente zelfs fatale, achtervolging die het gevolg is zorgt ervoor dat de speurders wel moeten opgeven. Maar de zoektocht wordt toch jarenlang stilgelegd, want er heeft inmiddels iemand -James Metcalf- anders dan een van de verdachten de eerste moord bekend.

Als we 7 jaar later kennismaken met Jordan Marshall, rechercheur in opleiding en tijdelijk werkzaam bij de afdeling narcotica, blijkt dat haar interesse juist in deze oude zaak -zij was een bekende van een van de Piëta slachtoffers- nooit is gestopt en zij bezoekt Metcalf in de gevangenis omdat zij twijfels heeft over zijn bekentenis van destijds. Zij bijt zich vast in deze zaak die feitelijk nog altijd deels open is, terwijl een van de verdachten van destijds zelfs al overleden is.
Zij benadert Adam Winter, die inmiddels geen agent meer is, om samen verder te speuren. Als uiteindelijk ook Chambers, hoewel onwillig en oververmoeid, instemt om mee te doen gaat dit bijzonder onwaarschijnlijke trio, met onderling sterk afwijkende persoonlijkheden, verder met het eens geëindigde onderzoek. Tijdens hun onofficiële speurtocht valt er weer een dode, ook weer geplaatst in een bizarre, maar bekende pose - De Venus van Milo. En dan geeft de nieuwe commissaris, Wainwright, groen licht voor hernieuwd onderzoek. Dat is geen verkeerde gedachte want de moorden die nodig zijn om de bestaande kunstwerken opnieuw te creëren gaan door en dankzij een schetsboek en hulp van een bekende van de moordenaar begint een volgorde en soort motief zich te openbaren, waardoor het trio de jacht volledig inzet. Chambers zit de seriemoordenaar steeds dichter op de hielen maar is nog steeds een stap achterop. Tot het verrassende einde toe.


Na het zien van de spannende serie Ragdoll vond ik het tijd om ook iets van de schrijver te gaan lezen. Daniel Cole heeft inmiddels een aardig oeuvre opgebouwd dus er was keuze genoeg. En mijn keuze viel op Mimic. Het verhaal is geschreven in een nogal onorthodoxe stijl, die bij tijd en wijle wat rommelig overkomt en af en toe springend van de hak op de tak door dendert -soms had ik zelfs het idee dat ik iets miste, details / uitleg, ook al omdat alles zich aan de lezer ontvouwt in een zeer hoog tempo.
Maar dat neemt niet weg dat het verhaal het uitstekend doet op het vlak van spanning, lugubere daden, observaties en beschrijvingen van de hoofdrolspelers en intermenselijke relaties. Een seriemoordenaar gecast als een mix van briljant kunstzinnig georiënteerd en een door trauma's volledig verknipt iemand die zelfs de locaties onderdeel maakt van zijn totale plan.
Het geheel is verpakt in een wat vreemde sfeer met heel veel scènewisselingen en ook dat maakt het zo'n bijzonder verhaal dat je wilt blijven doorlezen. Het boeit ontegenzeggelijk en dat maakt het een page-turner die zeker de moeite van het lezen, misschien zelfs van verfilming net als Ragdoll, waard is.