Hechte familiebanden

Een leuk en origineel idee om voor dit jaar meerdere -in dit geval 6- schrijvers te laten werken aan het Boekenweekgeschenk 2024. En het is een boeiend mozaïek geworden, samengesteld door het gezin Chabot. Vanuit verschillende invalshoeken, met afwijkende schrijfstijlen en elk een geheel eigen benadering van de zelf gekozen diverse onderwerpen beschrijven zij hun familieleven. Het geheel overziend is het mozaïek ingelegd met hun mijmeringen, herinneringen en anekdotes die allen geloofwaardig zijn, humorvol, menselijk, meewarig soms en verrassend.
Van de bijdragen van de debutanten aan dit boekje tot en met de volwaardige bijdragen van de meer ervaren Chabot schrijvers is het een leuke verzameling geworden met de meest uiteenlopende onderwerpen. Je kan bijna zeggen van de wieg tot het graf.
Van vakantieperikelen tot het met elkaar samenleven, van baby herinnering tot het bezoeken van een graf, van briefjes voor school tot onderlinge communicatie, van het mama gevoel van verbinding tot pedagogisch vernuft, maar ook over de melancholie van het nest verlaten, over afscheid nemen, over de jaren die geweest zijn en die kunnen volgen -verleden en mogelijke toekomst- en van jeugdigheid van de zoons tot de ouderdom binnen het gezin, hetgeen we treffend beschreven -met een bijna menselijke inslag- lezen als de ouderdom met gebreken komt uiteindelijk de dood tot gevolg hebbende, want dat ondervindt ook de hond Bril en zij deelt dat (via Splinter Chabot) openhartig met de lezer met een aan werkelijkheid grenzende duidelijkheid in zijn persoonlijke en bijna aandoenlijke bijdrage aan het Boekenweekgeschenk.

Een fijne openhartige inkijk in en ontboezemingen van een familie die zeker geen doorsneefamilie is; die privé zelfs, het lijkt benauwend, in een zelfverkozen isolement leeft, zonder schijnwerpers of camera's; maar toch is het voor iedereen een vrij herkenbaar leven met allerlei “gewone” situaties. Maar toch ook over de creativiteit die zij delen en hun samenhang met zeker blijk van wederzijdse liefde en respect maar ook afhankelijkheid.

Een van de mooiste zinnen: "want de dood is een estafette. Een van ons moet de eerste zijn. Daarna wordt het stokje doorgegeven. Een voor een zullen we verdwijnen...... Maar zodra een van ons doodgaat zijn we niet meer compleet”.

Ook dit boekenweekgeschenk raakte mij weer. Weer een pareltje in de reeks.