Verleden tijd

De Spaanse freelance journalist Joan Aiguader denkt een scoop te hebben als hij in Cyprus een artikel maakt over verdronken vluchtelingen. Zijn focus ligt daarbij in het bijzonder op één, atypische, drenkeling, slachtoffer 2117. Het blijkt later echter dat zij niet verdronken is, de oudere vrouw is vermoord. Joan komt erachter wie de dader is en gaat, omwille van meer scoops, op zoek in een terroristisch wespennest waar hij steeds dieper -letterlijk en figuurlijk- in verzeild raakt.
Assad wordt geconfronteerd met de bijna gelijktijdige dood van twee goede bekenden en doet tevens een traumatische ontdekking, slachtoffer 2117 blijkt ook een bekende. Dit legt een link met zijn dramatische verleden, dat hij dan voor het eerst aan zijn collega’s openbaart. En het brengt hem de demonen van zijn jonge jaren terug, vooral in de persoon van de Iraakse beul Ghaalib. Het brengt hem in een schokkende werkelijkheid van het heden waar hij volledig ingezogen wordt. Assad heeft een rekening te vereffenen, zijn woede is groot, maar hij moet ook mensenlevens proberen te redden. En zo belanden Carl en Assad in Duitsland waar Joan weer de link is naar Assads verleden en naar de terroristische cel waarmee Ghaalib dodelijke plannen gesmeed heeft.
Carl Mørck's lastige en ongemakkelijke privé leven, die hem maakt tot wie hij is, gaat tegelijk, naast de zware taak die hij zichzelf gesteld heeft, ook in dit 8ste deel van Dossier Q op moeizame manier verder.

Het getal 2117 trekt ook de aandacht van Alexander, een buiten de werkelijkheid levende gamer, die een aanleiding, ambitie en deadline zoekt voor een ultiem statement van zijn hand. Hij besluit tot gruwelijke daden over te gaan om aandacht op zich te richten en stelt bureau Q op voorhand bij stukje en beetje op de hoogte. Het is nu aan Rose en Gordon om Alexander op te sporen en zijn daden te voorkomen.

In beide zaken is het leitmotiv, terreur, terroristische daden en motieven vanuit een persoonlijk verleden. Vooral de factor tijd is van levensgroot belang, wetende wat er op het spel staat.

Eindelijk onthult Adler-Olsen de duistere en onbekende geschiedenis van Assad, die al sinds het eerste deel alle lezers bezighoudt: wie is hij echt, waar komt hij vandaan en is hij wel wie hij zegt te zijn.
Adler-Olsen gebruikt knap recente geschiedenis, actuele onderwerpen en een politiek vraagstuk en verweeft dit in het verhaal. Hij zet naast en in de verhaallijnen van Joan, Alexander en Assad ook nu weer het befaamde kwartet van bureau Q sterk neer en laat alles op enig moment versmelten. Emotioneel, met uitgewerkte karakters en met de subtiele humor, die voor deze serie kenmerkend is.

Jammer dat uitgever Prometheus ervoor gekozen heeft om ineens de vormgeving van de voorgaande 7 delen los te laten. De gesplitste afbeeldingen op het omslag, gescheiden door gekleurde banen, geeft in de boekenkast juist zo'n onderscheidend beeld.