'De doden krijgen voorrang boven de levenden'

Aldus Harry Hole. Wie kent hem niet? Menig thrillerlezer stuitert van enthousiasme, nu na enkele jaren geduld oefenen eindelijk deel 11 van de reeks is verschenen: De dorst. Mocht Harry Hole een grote onbekende voor je zijn, lees dit boek gerust, het is uitstekend te volgen zonder op de hoogte te zijn van alle verwikkelingen in Harry’s leven en loopbaan. Immers, als je niet weet wat je mist, mis je het ook niet.  

Harry Hole werkt niet meer bij de politie, dat is de aanvangssituatie. Hij wordt node gemist als zijn voormalige collega’s met de handen in het haar zitten wanneer er een moord met een bijzonder kenmerk gepleegd wordt. Er is er maar één denkbaar die in staat is de moordenaar op te sporen: Harry Hole. Deze sputtert aanvankelijk tegen, maar zodra hij lucht krijgt van een link met een van zijn oude zaken krijgt de onderzoeksdrang hem te pakken. Vervolgens gaat het op zijn Harry Holes toe. Hij is eigengereid, eigenwijs, dorstig, heeft een kort lontje, is geen brave rechercheur en hij kan maar beter niet je vijand zijn. Na het tweede slachtoffer is Harry ervan overtuigd dat hij opnieuw de strijd moet aanbinden met zijn aartsvijand, die voor niets en niemand bang is. Ook niet voor Harry Hole.  

Jo Nesbø laat met Tørst, letterlijk vertaald in De dorst, een staaltje van zijn kunnen zien. Origineel blijven in een langlopende reeks is niet eenvoudig, de auteur heeft daar vooralsnog echter kennelijk geen moeite mee. De ‘afwijking’ – hier noemen is geen optie – die hij de moordenaar toedicht is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk en bij uitstek geschikt voor een thriller. Zoals we gewend zijn van Nesbø heeft hij zich in de materie verdiept, hij weet waar hij het over heeft en zorgt voor heldere uitleg, die ook in de vertaling van Annelies de Vroom goed overkomt.  

Met name Harry Hole met zijn grillige karakter spreekt tot de verbeelding, maar ook de overige personages komen goed uit de verf. De plot zit goed in elkaar. De schrijfstijl van Nesbø is plezierig, al is hij nu en dan onnodig lang van stof, wat tot 539 pagina’s leidt. Om de boog voldoende gespannen te houden, hadden dat er iets minder mogen zijn.  

De epiloog van De dorst doet vermoeden c.q. hopen dat de auteur plannen heeft voor een Harry Hole #12.