Een stukje cultuurgeschiedenis

Wespennest  is deel 2 van de trilogie rond Detective Sergeant Cathal (spreek uit: Cah-hal) Breen en Detective Constable Helen Tozer. In een trilogie horen de boeken per definitie bij elkaar, daarom het dringende advies om met deel 1, Lied van een dode, te beginnen. Wespennest  is prima los te lezen, maar menige nuance gaat aan je voorbij als je niet weet wat voorafgegaan is aan dit verhaal. William Shaw blikt hier en daar kort terug, maar dat is niet voldoende om van alle omstandigheden, persoonlijke en werkverhoudingen op de hoogte te raken. Inmiddels staat deel 3 op stapel, te verschijnen in de eerste week van juni 2015: A Book of Scars. Hopen dat die snel in het Nederlands vertaald wordt, want deze trilogie is van grote klasse! (Althans de delen 1 en 2.)  In deel 3 wordt voortgeborduurd op de tragedie in Tozers familie, waaraan in deel 1 ook al aandacht werd besteed.

Londen, 1968. Op het politiebureau van Marylebone worden arrestanten mishandeld. De enige vrouwelijke rechercheur bij moordzaken, Helen Tozer, staat op punt van vertrek uit politiedienst. Cathal Breen probeert de identiteit van een verbrande man te achterhalen, vermoedelijk een zwerver. Dan wordt er nog een verbrand lichaam gevonden, dat van de zoon van een ambitieus politicus. Een lugubere kwestie, waarvan de details niet in de openbaarheid mogen komen, want zoonlief bewoog zich in de drugsscene en publiciteit daarover zou pa stemmen kunnen kosten. Breen en Tozer onderzoeken ook deze zaak en belanden al doende in een wespennest, Abbey Gardens 21, waar narcotica, kunst, hippies en politiek in diverse verwevingen met elkaar verbonden zijn. Tevens probeert Tozer het meisje Hibou te redden uit handen van ‘sekte’leider Rhodri Pugh. Breen en Tozer zullen het onderste uit de kan moeten halen om dit onderzoek bevredigend af te kunnen ronden. Of dat lukt, is de vraag. 

Compliment voor de cover, al telt die voor de punten niet mee. Deel 1 is niet minder fraai. Het is haast zonde om de boeken zo in de kast te schuiven, ze zouden als wandversiering niet misstaan.

Als je ook deel 1 gelezen hebt, zijn de eerste pagina’s van Wespennest  een tikkeltje verwarrend: Cathal Breens vader was toch al dood? Inderdaad, William Shaw neemt de lezer een eindje mee terug in de tijd, om de draad van de verbrande man weer op te pakken, een verhaallijn die in Lied van een dode was blijven liggen wegens andere prioriteiten. Bijzonder om dat op deze manier te doen, maar zeker niet verkeerd.

Liefhebbers van de jaren zestig van de vorige eeuw kunnen hun hart ophalen. Lezers die toen al geboren waren, rollen vermoedelijk van de ene herkenning in de andere. Het tijdsbeeld komt in deel 1 van de trilogie meer tot zijn recht dan in Wespennest, maar dat is logisch: wat gezegd is, is gezegd en hoeft niet allemaal in de herhaling. Er blijft genoeg tijdgeest over: “Het haar van de man was lang. Hij droeg een ketting van houten kralen om zijn hals. De Britten waren er een nieuw woord voor gaan gebruiken: hippie.” Heerlijk om (over) te lezen.

William Shaw is een voortreffelijk auteur: levendige beschrijvingen en dialogen, zorgvuldige opbouw van het verhaal, goed gedoseerde spanning, buitengewone karakters. Dit alles verpakt in de sfeer van de Londense maatschappij ten tijde van de swinging sixties. Uitstekende thriller, tevens een stukje cultuurgeschiedenis van de bovenste plank!