Sterk geromantiseerd en te langdradig

“Liefde op de Savanne” is de ultieme roman als het gaat om het schetsen van een sterk geromantiseerd beeld van de werkelijkheid. Het verhaal speelt zich af rond 1880, in de tijd waarin Europeanen Afrikaanse landen koloniseerden en zich vestigden op plantages. Perspectieven op het huwelijk, de positie van de vrouw ten opzichte van de man, etc. doen je tenen vaak krullen, maar ze laten wel zien hoe men in die tijd dacht. Toch gaat het boek ook in tegen deze standaarden. Het hoofdpersonage Charlotte is een echte boss babe. Eigenlijk wil ze zich niet binden, en wanneer de mannen in haar leven er een potje van maken, neemt zij de touwtjes in handen. Dit gebeurt zowel in Duitsland als in Afrika.

Hoewel er veel heftige gebeurtenissen plaatsvinden, wordt de Afrikaanse kolonie neergezet als een utopie, waarin ook de Afrikanen vaak dankbaar lijken voor de komst van de Duitsers — ondanks dat ook duidelijk beschreven wordt hoe slecht zij behandeld werden. Charlotte krijgt heel wat te verduren, maar ik miste de emotie in deze scènes. Het voelde allemaal nogal vlak, alsof het geen grote impact had. Door het ontbreken van die pieken en dalen voelde het verhaal voor mij te lang aan. Er wordt wél een prachtig beeld geschetst van Afrika en het leven in die tijd, maar je weet in je achterhoofd dat het nooit zo is geweest, waardoor het geheel wat ongeloofwaardig overkomt. Kun je daar doorheen kijken? Dan heb je een boek te pakken waar je heerlijk bij kunt wegzwijmelen.