Harry Hole: back to stay

Sprak ik bij De sneeuwman nog over feestjes, slingers en ballonnen, Jo Nesbø's Het pantserhart is een bruisend galabal met schitterende kroonluchters, waarbij levende legende inspecteur Harry Hole het niet zo nauw neemt met de etiquette en zijn eigen dresscode bepaalt.

Zes maanden na zijn genomen ontslag wordt Harry teruggevonden in Hong Kong. Vermagerd, verzwakt, verslaafd en niet de eerste persoon aan wie je denkt om een seriemoordenaar te pakken. Toch benadert zijn 'oude' afdeling Geweld hem vanwege zijn expertise bij de ontmaskering van 'de sneeuwman'. Onder druk stemt Harry toe het onderzoek te leiden naar de persoon die zijn slachtoffers met een zogenoemde Leopoldsappel martelt en ze daarbij voor een wrede en onmogelijke keuze stelt. Het eerste hoofdstuk beneemt je direct al de adem.

Vanuit een ondergrondse gevangeniscel in Oslo start Harry in het diepste geheim zijn onderzoek. Het samengestelde kleine team concurreert met de Nationale Recherche, die politiek gezien grote belangen heeft om zelf de moordenaar te vinden. Maar politieke belangen zullen Harry worst zijn, hij trekt zijn eigen plan. Harry's pre is zijn eigen Lisbeth Salander. Zijn psychisch zwaar beschadigde collega, Katrine, is een computernerd. Zij vindt direct al verbanden tussen de moorden. Maar kan Harry zijn eigen team vertrouwen of wordt er gelekt? Na een angstwekkend sneeuwavontuur leidt de bloedstollende zoektocht hem naar Congo, Rwanda, vulkanische bergen, ravijnen en een groeve waar het metaal coltan wordt geëxploiteerd, een materiaal dat in de Leopoldsappel is verwerkt. In Rwanda belandt de toch al getraumatiseerde Harry in een levensgevaarlijke situatie.
Privé heeft Harry het niet gemakkelijk. Hij begint voorzichtig aan een nieuwe relatie, maar kan zijn grote liefde Rakel niet vergeten. Zijn zusje heeft het syndroom van Down, zijn vader is terminaal en vraagt om euthanasie. Nesbø verwoordt Harry's innerlijke strijd mooi en inlevend.

Nesbø gaat diep in het hoofd van de dader en de getergde, getormenteerde slachtoffers. Het verhaal is soms hard en gruwelijk maar zonder dat het plat of vulgair wordt. En hoe lukt het Scandi-auteurs toch iedere keer de persoonlijke kant dusdanig te vervlechten dat het verhaal op geen enkel moment klef of pathetisch wordt? Ook nu hebben privébeslommeringen een toegevoegde waarde en zijn er momenten die je naar de strot grijpen. Harry's personage komt volledig tot zijn recht: een solist zonder teamspirit, allergisch voor laffe kruipers, altijd in de contramine en bovendien een alcoholist die ook van opium houdt. Zeg maar gerust 'a pain in the ass' binnen het korps. Maar Harry is ook tof, cool, kwetsbaar, scherpzinnig, strijdvaardig en ongelooflijk dapper. Een feelgoodpersonage pur sang, dat Nesbø in Het pantserhart nog dichter bij de lezer brengt. Het regelmatig refereren aan De Sneeuwman stoort niet, integendeel. De persoon van de sneeuwman is onlosmakelijk verbonden aan hoe Harry geworden is.
Door enerzijds de fraai ingehouden vertelstijl en anderzijds de forse spanningsopbouw verveelt Het pantserhart geen moment. In een van de laatste, cruciale hoofdstukken wordt er een prachtig psychologisch spel gespeeld.

Zoals zo vaak, liggen oorzaak en oplossing in een ver verleden en net zo vaak zet Nesbø ons op het verkeerde been. De vele plotwendingen verhogen de spanning en zijn een genot voor de ervaren thrillerlezer. Met een niet te voorspellen eindplot bewijst Nesbø opnieuw zijn grote klasse en laat zien dat hij uitstekend in staat is zichzelf na De sneeuwman te overtreffen. Harry Hole is back to stay!