1124 Sonja op vrijdag

Aan het begin van de zomer krijg ik een berichtje van de bibliotheek. Ik kan gratis boeken lezen via de Vakantiebieb, een speciale app voor leden, met dertig boeken voor volwassenen en dertig kinderboeken. Ik download wat kinderboeken en twee 'informatieve' boeken: Ma, van Hugo Borst en Je ziet mij nooit meer terug, van Sonja Barend. Ik lees in beide een paar bladzijden en ben blij dat ze mee op vakantie kunnen. Ik zit op dat moment nog midden in het laatste deel van de aangrijpende Napolitaanse Romans, maar dat heb ik zo uit.
Op 31 juli vertrekken we naar Vietnam en op 4 augustus komen we aan in Danang. Michiel haalt ons op en leidt ons gastvrij rond in zijn hotel. Ik zie in mijn ooghoek een boekenkastje met wat ingelijste tekeningen en twee rijtjes boeken, in het Vietnamees, Engels en Nederlands. Sonja Barend Je ziet mij nooit meer terug staat er op een van de ruggen. Ik pak het boek en glimlach van oor tot oor. Nu kan ik papier en pad afwisselend lezen. Papier overdag en de iPad 's nachts, wanneer iedereen slaapt. Ik vraag of ik het mag lezen en Michiel kijkt mij aan waarom ik zulke vragen stel.
Het is een heel mooi en goed geschreven boek, voor mij een echte bladdraaier. Ik lees het in een paar dagen uit. Ik denk steeds maar dat het een biografie is, maar dat staat nergens en het is het ook eigenlijk niet, of misschien juist wel, maar dan niet over de koningin van de talkshow, zoals ik dat verwachtte, maar over Sonja Barend thuis zal ik maar zeggen. Zo zie je dat je aan verwachtingen niks hebt, alleen maar teleurstelling en meevallers. Ook de titel krijgt een voor mij onverwachte lading, huiveringwekkend bijna, ook al is dat een groot en lang woord.
Het gaat over haar leven juist buiten de studiolampen. Over haar jeugd, waar ze niks aan vond, over de oorlog, die zo bepalend is geweest, over haar vader en moeder, over de dood, over het leven met A., waar ze nu al jaren het leven mee deelt.
En het gaat heel erg over wat ze daar allemaal van denkt, van die oorlog en die vader en die moeder en welke vragen ze allemaal niet durft te stellen, zij die heel Nederland het hemd van het lijf vraagt durft haar eigen moeder niet eens te vragen naar het hoe en wat van dit en dat. Een boek over kleine dagelijkse dingen en grote verhalen van eenvoudige mensen.
Natuurlijk gaat het ook over hoe ze bij de televisie kwam, helaas niet veel over hoe ze tot die talkshow kwam, maar wel weer over hoe ze stopt, over haar gezondheid, over ziekte, over de dingen van het leven van bijna iedereen, zoals kinderen opvoeden en hoe leef ik het leukst, wonen en samenwonen, leven en samenleven, thuis en op reis. Gesprekken met iedereen en praten met die kleine kring om haar heen. Een mooi en gelukkig leven, spannend en voortgestuwd door geluk en ambitie, waarvan ik verbaasd ben dat ik er zoveel niet van wist, wat mij ook troost en geruststelt. Een heerlijk open boek, waarin je Sonja herkent maar ook meegesleept wordt in een adembenemend verhaal van deze onbekende vrouw, die het leven zo gegrepen heeft.
Prachtig, ontroerend, mooi.

Ate Vegter, 10 augustus 2018
www.atevegter.wordpress.com