Lezersrecensie
Mismatch
Voor de World of Thrillers leesclub 2025 van Harper Collins las ik "Alle moeders haten mij" van Sarah Hartman, een Amerikaanse journalist die woont in Londen. Het enige woord wat past bij dit boek is wat mij betreft "mismatch". Helaas is er geen match van de inoud en stijl van het boek met mijn lees-interesse. Maar ook is er geen match van het boek met de cover en de verwachtingen die deze schept.
"Een heerlijke mix van geheimen, humor en een onvergetelijke hoofdpersoon" vindt Liv Constantine. De humor heb ik volledig gemist en de hoofdpersoon vergeet ik graag zo snel mogelijk. Haar karakter wordt in het boek nauwelijks uitgewerkt, zij is het toonbeeld van oppervlakkigheid en heeft op mij dus geen blijvende indruk achtergelaten.
"Alles aan dit boek is uniek en spannend. Puur komisch goud." vindt FirstClue. Ook de spanning die een goede thriller eigen is heb ik bij dit boek niet gevoeld. Uniek is een term die wel op zijn plaats is.
"Een moeder doet alles voor haar kind. Alles." staat op de front cover. Ik heb de indruk dat moeder Florence meer met zichzelf bezig is dan dat haar moedergevoel haar drijft.
Toevallig is de hoofdpersoon Florence net als de schrijfster van Amerikaanse komaf, woonachtigin Engeland. Als blijkt dat een rijkeluis zoontje, dat volgens de cover een ettertje is (iets dat nergens in het boek tot uiting komt) verdwijnt tijdens een schooluitje gaat Florence op onderzoek uit om dit mysterie op te lossen. Ze zegt dit te doen omdat ze denkt dat haar zoontje verdacht wordt van de verdwijning, ze vindt immers de rugtas van het verdwenen joch onder het bed van haar zoon. Wat volgt is een stortvloed aan situaties en gebeurtenissen die soms grappig moeten overkomen, maar mijn lachspieren nooit aan het werk hebben gezet. Helaas is het ook niet gelukt om haar zoektocht spannend genoeg te beschrijven zodat ik op het puntje van mijn stoel terecht kwam.
Maar aangezien lezen voor mij het oproepen van emoties is kan ik dit boek geen slechte beoordeling geven. Daar is de schrijfster namelijk wel prima in geslaagd. En dat die emoties niet positief zijn doet dan niet ter zake.
"Een heerlijke mix van geheimen, humor en een onvergetelijke hoofdpersoon" vindt Liv Constantine. De humor heb ik volledig gemist en de hoofdpersoon vergeet ik graag zo snel mogelijk. Haar karakter wordt in het boek nauwelijks uitgewerkt, zij is het toonbeeld van oppervlakkigheid en heeft op mij dus geen blijvende indruk achtergelaten.
"Alles aan dit boek is uniek en spannend. Puur komisch goud." vindt FirstClue. Ook de spanning die een goede thriller eigen is heb ik bij dit boek niet gevoeld. Uniek is een term die wel op zijn plaats is.
"Een moeder doet alles voor haar kind. Alles." staat op de front cover. Ik heb de indruk dat moeder Florence meer met zichzelf bezig is dan dat haar moedergevoel haar drijft.
Toevallig is de hoofdpersoon Florence net als de schrijfster van Amerikaanse komaf, woonachtigin Engeland. Als blijkt dat een rijkeluis zoontje, dat volgens de cover een ettertje is (iets dat nergens in het boek tot uiting komt) verdwijnt tijdens een schooluitje gaat Florence op onderzoek uit om dit mysterie op te lossen. Ze zegt dit te doen omdat ze denkt dat haar zoontje verdacht wordt van de verdwijning, ze vindt immers de rugtas van het verdwenen joch onder het bed van haar zoon. Wat volgt is een stortvloed aan situaties en gebeurtenissen die soms grappig moeten overkomen, maar mijn lachspieren nooit aan het werk hebben gezet. Helaas is het ook niet gelukt om haar zoektocht spannend genoeg te beschrijven zodat ik op het puntje van mijn stoel terecht kwam.
Maar aangezien lezen voor mij het oproepen van emoties is kan ik dit boek geen slechte beoordeling geven. Daar is de schrijfster namelijk wel prima in geslaagd. En dat die emoties niet positief zijn doet dan niet ter zake.
1
Reageer op deze recensie
