Een ode aan jezelf durven zijn, zonder te wachten op erkenning van de ander.

Onder de lagen is het debuut van Mariska de Kok. Ik had het geluk om vanaf het begin mee te mogen lezen en haar woorden van feedback te voorzien. Het is bijzonder om te zien hoe dit verhaal is uitgegroeid tot zo’n krachtig en gelaagd geheel. Ik ben dan ook enorm trots op haar en het eindresultaat dat ze heeft weten neer te zetten.

Het boek vertelt het verhaal van portretkunstenares Ileana. Tijdens de coronapandemie bedenkt ze een manier om te kunnen blijven schilderen: Koffie met portret. Eén model per dag, op veilige afstand. Sommige mensen zijn blij met hun portret, anderen minder. Hoe verschillend kan waarneming zijn? En wat gebeurt er als iemand liever een betere versie van zichzelf ziet?

Met Onder de lagen heeft De Kok een bijzonder en gelaagd verhaal geschreven dat evenveel gaat over schilderkunst als over het innerlijke portret van de mens. Achter de penseelstreken ontvouwt zich een zoektocht naar erkenning, verlies en zelfreflectie.

Wat direct opvalt, is de luchtige toon die wordt aangebracht door de bijnamen van de modellen. Ze zorgen voor een glimlach, maar werpen tegelijkertijd een intrigerende vraag op: Wie kijkt er eigenlijk naar wie? En dieper nog: Wat zie ik van mezelf in de ander?

Het boek zet aan tot nadenken. Het raakt precies datgene wat vaak onuitgesproken blijft: het verlangen om gezien te worden. Pas wanneer we durven onszelf te zijn, lijkt echt geluk binnen handbereik. De flashbacks en dagdromen over Annette voegen daarbij een ontroerende, intieme laag toe die het verhaal diepgang en emotie geeft.

De proloog verdient speciale vermelding. Die is krachtig geschreven en wekt direct spanning op. Toch roept deze openingsscène verwachtingen op van een psychologische thriller, terwijl het verhaal zich uiteindelijk ontvouwt als iets veel persoonlijkers en poëtischers. Misschien zou een iets zachtere toon hier helpen om de lezer beter te laten landen in de sfeer van het boek.

Onder de lagen is een verhaal over de kracht van kunst, de zoektocht naar erkenning en het stille besef dat we pas werkelijk gezien worden als we onszelf durven aan te kijken.

Een ontroerend, eerlijk en betekenisvol boek dat uitnodigt tot reflectie, herkenning en misschien zelfs een nieuw inzicht.

"Soms moet je stoppen met zoeken naar erkenning, om te vinden wat er altijd al was."