Vallen en opstaan om te bereiken te zijn wie je bent.

In de weg naar mezelf vertelt Nora haar verhaal, vanaf wanneer zij wist dat ze liever met poppen speelde, naar haar drang om te dansen, haar doorzettingsvermogen, haar tegenslagen en haar kracht om er steeds weer voor te vechten.
De weg naar mezelf is soms rauw en confronterend om te lezen en achterliggend weet je dat dit gewoon de waarheid is. Het verlangen naar de operatie: dan wordt alles beter want dan ben ik wie ik wil zijn. Dan klopt alles, dan ben ik echt vrouw. Maar ook hierna blijft het zoeken en vechten. Zeker kort na de operatie wanneer er complicaties optreden.
Maar er zijn ook mooie momenten, momenten waarop Nora beseft dat er nu toch anders over gedacht wordt, over acceptatie van het transgender zijn en als laatste het begin van de acceptatie dat je niet kunt stoppen met transgender te zijn. Want je verhaal blijft een deel van jezelf.
Mooi ook hoe in de loop van de hoofdstukken Nora ook even jou als lezen aanspreekt, of je nu een gewone lezer bent, een ouder van een kind in het verkeerde lichaam of een jonge lezer die met dat probleem kampt. Ze laat duidelijk voelen dat de weg met ups en downs is maar dat de enige weg voor haar er recht doorheen is. Vallen en opstaan, kritiek, tegenwerking en bewijzen dat het anders kan.
Nora heeft haar droom waar gemaakt, niet alleen is ze een vrouw maar is ook ballerina. Ze heeft ervoor gestreden, geleden en heeft het gehaald.
De weg naar mezelf laat je huilen, lachen en verteld een verhaal van vooral doorzetten. Een boek dat door iedereen gelezen zou moeten worden om een beetje te begrijpen wat transgender zijn inhoud.