Maak kennis met een onwaarschijnlijke heldin en haar ijzige verloofde

In De ijzige verloofde maken we kennis met het slordig geklede en brildragende buitenbeentje Ophelia. Zij is het hoofdpersonage van ze zojuist in Nederland verschenen YA-boekenserie De spiegelpassante van de Franse schrijfster Christelle Dabos.

Ophelia draagt het liefst een enorm lange sjaal die zichzelf als een slang om haar heen wikkelt, haar handschoenen voorkomen dat ze ongewenst het verleden van voorwerpen kan lezen en ze kan zich door spiegels verplaatsen. Ze leeft met haar familieclan op een ark genaamd Anima, maar wordt uitgehuwelijkt aan iemand van de winterse ark Pool. Thorn blijkt een grote, stugge man te zijn met een ijzersterk geheugen en een voorliefde voor cijfers. Met haar tante Rosalinde als chaperone brengt Ophelia haar verlovingstijd door in het vreemde Pool waar men beschikt over gedachtenmanipulatie.
Ze komt te wonen in het huis van Thorns tante Brunhilde die haar wegwijs moet maken in deze nieuwe wereld waar meerdere families elkaar naar het leven staan. Door zijn drukke baan als intendant laat Thorn de zorg en ook de bescherming over aan zijn excentrieke tante, maar zij en de nieuwsgierige Ophelia kunnen het maar moeilijk met elkaar vinden. Ieder van de personages heeft zo zijn/haar eigen geheimen. En dit is nog maar het eerste deel van de vierdelige boekenreeks.

Dabos heeft een zeer beeldende schrijfstijl (“Klappertandend en met haar haren in de wind stommelde Ophelia uit de slee, en ze stond meteen tot aan haar enkels in de poedersneeuw, die als room over de rand van haar laarsjes liep.”) dat ervoor zorgde dat ik de kou bijna voelde en blij was dat ik in de zon aan het lezen was. Ondanks de uitgebreide beschrijvingen was het in het begin moeilijk deze nieuwe fictieve wereld voor te stellen. Bij een ark denk ik aan een enorme boot, maar hier ging het om complete landschappen en steden en dus heb ik misschien ook door de illustratie op de kaft voor mezelf besloten dat deze wereld wat weg heeft van Droomvlucht in de Efteling. De mensen op de Pool deden mij denken aan een soort inwoners van Panem uit de Hongerspelen, vanwege hun bizarre, uiterlijke vertoon en feestgedrag. Maar eigenlijk doen deze boekvergelijkingen er niet toe en is het juist heerlijk dat iedereen zelf een beeld bij deze unieke wereld kan vormen.

Eenmaal deze bijzondere wereld voor jezelf geschetst hebbende, leer je langzamerhand Ophelia beter kennen. Ze heeft onder vreemde omstandigheden ontmoetingen met verschillende Pool bewoners. Niet alleen is ze nieuwsgierig, maar staat ze ook met beide benen op de grond en laat ze steeds duidelijker van haarzelf horen. Langzaamaan komen ook ieders geheimen boven drijven en zorgen die voor een extra dimensie in het verhaal.

Dit eerste deel is echt een kennismaking met Ophelia en de bijzondere wereld waarin zij leeft. De levendige schrijfstijl en de opbouw van het verhaal zijn een opmars naar de avonturen die ze zeer waarschijnlijk gaat beleven in de volgende delen van deze boekenreeks. Daar kijk ik dan ook enorm naar uit.