Lezersrecensie
De gedichtenapotheek
Zarathustra spreekt is niet het soort boek dat ik normaal zou oppakken, en misschien was dat juist waarom ik er zo nieuwsgierig naar werd. Het is een spiritueel en filosofisch werk, waarin Zarathustra – een soort innerlijke gids – rechtstreeks tot de lezer spreekt. De schrijfster, Annick de Witt, gebruikt Zarathustra om grote vragen te stellen over het leven, de mens, de ziel, liefde, waarheid en verbondenheid.
Wat het boek vooral wil overbrengen, is dat we als mensen vaak vergeten dat we deel zijn van een groter geheel. Zarathustra roept op om wakker te worden uit de illusie dat we afgescheiden zijn – van onszelf, van anderen, en van de wereld om ons heen.
Ik vond het mooi dat het boek me echt aan het denken zette, maar tegelijk merkte ik ook dat de schrijfstijl een beetje afstandelijk voelde. Zarathustra spreekt je steeds aan met “u”, en hoewel ik snap dat dat met respect en stijl te maken heeft, voelde het voor mij persoonlijk wat formeel. Daardoor kon ik me niet altijd helemaal verbonden voelen met wat er gezegd werd.
Toch waren er ook momenten die me echt raakten. Aan het begin van het boek komt er een stukje voorbij uit Jip en Janneke – een scène die ik meteen herkende uit mijn eigen kindertijd. Dat stukje voelde als een warme deken:
“Wat zou er aan de andere kant van de heg zijn, dacht Jip. Een paleis? een hek? Een ridder? Hij ging op de grond zitten en keek door het gaatje. En wat zag hij? Een klein meisje. Een klein mondje. En twee blauwe oogjes. Daar zat een meisje. Zij was net zo groot als Jip. Hoe heet je? vroeg Jip. Janneke zei het meisje. Ik woon hier. Gisteren woonde je nog niet hier, zei Jip. Vandaag woon ik hier, zei Janneke.”
Dat stukje bracht meteen een gevoel van herkenning en eenvoud naar boven, iets wat mooi contrasteerde met de meer diepe en abstracte stukken in de rest van het boek.
Zarathustra spreekt is geen boek dat je even snel uitleest. Het vraagt echt om aandacht en ruimte. Soms voelde het wat zwaar of plechtig, maar het gaf me ook nieuwe inzichten en stof tot nadenken. Als je openstaat voor spirituele thema’s en het fijn vindt om over het leven te mijmeren, dan is dit boek absoluut de moeite waard.
Wat het boek vooral wil overbrengen, is dat we als mensen vaak vergeten dat we deel zijn van een groter geheel. Zarathustra roept op om wakker te worden uit de illusie dat we afgescheiden zijn – van onszelf, van anderen, en van de wereld om ons heen.
Ik vond het mooi dat het boek me echt aan het denken zette, maar tegelijk merkte ik ook dat de schrijfstijl een beetje afstandelijk voelde. Zarathustra spreekt je steeds aan met “u”, en hoewel ik snap dat dat met respect en stijl te maken heeft, voelde het voor mij persoonlijk wat formeel. Daardoor kon ik me niet altijd helemaal verbonden voelen met wat er gezegd werd.
Toch waren er ook momenten die me echt raakten. Aan het begin van het boek komt er een stukje voorbij uit Jip en Janneke – een scène die ik meteen herkende uit mijn eigen kindertijd. Dat stukje voelde als een warme deken:
“Wat zou er aan de andere kant van de heg zijn, dacht Jip. Een paleis? een hek? Een ridder? Hij ging op de grond zitten en keek door het gaatje. En wat zag hij? Een klein meisje. Een klein mondje. En twee blauwe oogjes. Daar zat een meisje. Zij was net zo groot als Jip. Hoe heet je? vroeg Jip. Janneke zei het meisje. Ik woon hier. Gisteren woonde je nog niet hier, zei Jip. Vandaag woon ik hier, zei Janneke.”
Dat stukje bracht meteen een gevoel van herkenning en eenvoud naar boven, iets wat mooi contrasteerde met de meer diepe en abstracte stukken in de rest van het boek.
Zarathustra spreekt is geen boek dat je even snel uitleest. Het vraagt echt om aandacht en ruimte. Soms voelde het wat zwaar of plechtig, maar het gaf me ook nieuwe inzichten en stof tot nadenken. Als je openstaat voor spirituele thema’s en het fijn vindt om over het leven te mijmeren, dan is dit boek absoluut de moeite waard.
1
Reageer op deze recensie
