Onvoorwaardelijke liefde en een verschrikkelijke ziekte

Boek voor mijn dochters is de tweede roman van Rowan Coleman die vertaald is in het Nederlands. Met Twintig regels liefde heeft ze haar debuut gemaakt in de Nederlandse boekenwereld, waarin de laatste boodschap voordat je sterft centraal staat. Een heftig onderwerp wat pijnlijk realistisch is en je in je hele lichaam raakt. In Boek voor mijn dochters weet Rowan Coleman wederom een heftig onderwerp aan te snijden, de ziekte van Alzheimer. We maken kennis met Claire die op jonge leeftijd met deze verschrikkelijke ziekte gediagnosticeerd wordt. Samen met haar twee dochters, Caitlin en Esther, haar man Greg en moeder Ruth gaat ze de strijd aan.

Rowan Coleman weet elke bladzijde weer vol met emoties te vullen. Verdriet, frustratie, bezorgdheid en vooral onmacht. Ze weten je allemaal vast te pakken en het verhaal in te sleuren. Als lezer kun je je goed inleven in het verhaal en dat maakt het ook zo heftig om het te lezen. Het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven verteld. Moeder Ruth die deze ziekte voor de tweede keer van dichtbij meemaakt en haar dochter langzaam zichzelf ziet verliezen. Maar ook Greg die enorm met zichzelf in de knoop zit, hij verliest niet alleen zijn vrouw maar ook zichzelf. Hij voelt zich machteloos, kan alleen maar toekijken en zal alleen achterblijven met zijn twee dochters.

´Dit is het eerste gevecht waar ze ooit in verzeild is geraakt waarvan ze weet dat ze het niet kan winnen’.

Naast het zwaar beladen onderwerp probeert Rowan Coleman Boek voor mijn dochters met momenten ook wat luchtig te maken. Humor zorgt ervoor dat de zwaarbeladen pagina’s die regelmatig zorgen voor een traan ook voor de nodige glimlach zorgen. Als lezer komt de humor soms best heftig om de hoek kijken, maar zonder humor op zijn tijd is het niet vol te houden in een dergelijke situaties. Claire wordt op een zeker moment opgesloten in haar eigen huis, omdat ze regelmatig wegloopt en niet meer weet waar ze is en wie ze is. Ze verlaat op een gegeven moment het huis, ze heeft alleen haar pyjama aan.

‘En ik wou dat ik was weggelopen met een beha aan: het heeft iets onzekers, wegrennen terwijl je weet dat je borsten op en neer schudden en alle kanten op gaan, flapperend als twee haringen. Maar het is niet anders. Als je gedwongen bent uit een gevangenis te vluchten, heb je niet altijd tijd om over je ondergoed na te denken’.

Rowan Coleman weet in Boek voor mijn dochters een helaas veelvoorkomende ziekte op een integere manier op papier te zetten. De veelal mensonwaardige achteruitgang en verlies van jezelf worden op een mooie en bijzonder wijze beschreven. Maar ook de kracht van onvoorwaardelijke liefde en de kracht die nodig is om met deze ziekte te kunnen dealen.