Lezersrecensie
Opnieuw Olive, of toch niet...
Opnieuw Olive is het vervolg op Olive Kitteridge, met het enige verschil dat Olive gepensioneerd en weduwe is. Ze woont ondertussen aan de kust in Maine. Olive verloor haar eerste man Henry en hertrouwt met Jack Kennison. Een man die totaal anders is dan zij, maar toch passen ze goed bij elkaar. Daarnaast doet Olive haar best om de relatie met haar zoon te herstellen, wie ze al drie jaar niet meer gezien heeft.
In eerste instantie ga je ervan uit dat Olive de hoofdpersoon is van Opnieuw Olive. Dit zorgt in het begin echter voor verwarring, de rode draad is ver te zoeken. Het verhaal is namelijk opgedeeld in verschillende hoofdstukken die je bijna als korte verhalen kunt lezen. Dit zorgt mede voor het niet vlot weglezen van het boek. Sommige hoofdstukken gaan over Olive, maar veel van de hoofdstukken worden verteld vanuit een ander perspectief. Deze hoofdstukken hebben lang niet altijd een link met Olive, maar spelen zich alleen af in Maine waar Olive ook woont.
Zo maken we kennis met de zestienjarige Kayley Callaghan, de dochter van de postbode. Zij maakt elke week schoon bij meneer en mevrouw Ringrose. Kayley heeft een verwarrende ervaring met meneer Ringrose, maar hier zegt ze geen woord over. Wel ligt er elke week weer een envelop met zestig dollar voor haar bij de voordeur. Daarnaast wonen de MacPhersons in Maine. Ze zijn 42 jaar getrouwd maar hebben de laatste 35 jaar geen woord meer met elkaar gewisseld. De woonkamer en keuken is in twee helften verdeeld met gele ducttape. Elke avond zet mevrouw MacPherson het eten van haar man op zijn helft van de eettafel. Wanneer ze zelf is uitgegeten zet ze haar bord daar ook neer, want meneer MacPherson doet de afwas, weliswaar in zijn helft van de keuken.
Deze hoofdstukken zorgen wel voor de nodige humor in het boek, net zoals hoe Olive in het begin tegen Jack aankijkt. Ze vindt hem een ouwe griezel met zijn dikke pens en afhangende schouders. Maar dit weegt helaas niet op tegen het niet soepel verlopende verhaal. Elk nieuw hoofdstuk vraag je je weer af met welke inwoner van Maine je te maken krijgt en wat de link is met Olive.
In de hoofdstukken die gaan over Olive zelf legt Elizabeth Strout de nadruk op het karakter van Olive. Door de jaren heen is haar harde schild door het overlijden van haar eerste man helaas niet minder geworden. Ze is knorrig en met momenten uitgesproken vals. Op het moment dat ze zich bewust wordt van haar sterfelijkheid komt er echter toch medeleven en empathie naar boven. Elizabeth Strout probeert hiermee te laten zien dat hoe iemand overkomt niet altijd overeenkomt met hoe iemand zich voelt. Olive voelt zich vaak onzeker maar komt vaak over als een daadkrachtige vrouw.
Al met al een redelijk vervolg op Olive Kitteridge waarin Elizabeth Strout het leven van Olive in Maine verder laat gaan.
In eerste instantie ga je ervan uit dat Olive de hoofdpersoon is van Opnieuw Olive. Dit zorgt in het begin echter voor verwarring, de rode draad is ver te zoeken. Het verhaal is namelijk opgedeeld in verschillende hoofdstukken die je bijna als korte verhalen kunt lezen. Dit zorgt mede voor het niet vlot weglezen van het boek. Sommige hoofdstukken gaan over Olive, maar veel van de hoofdstukken worden verteld vanuit een ander perspectief. Deze hoofdstukken hebben lang niet altijd een link met Olive, maar spelen zich alleen af in Maine waar Olive ook woont.
Zo maken we kennis met de zestienjarige Kayley Callaghan, de dochter van de postbode. Zij maakt elke week schoon bij meneer en mevrouw Ringrose. Kayley heeft een verwarrende ervaring met meneer Ringrose, maar hier zegt ze geen woord over. Wel ligt er elke week weer een envelop met zestig dollar voor haar bij de voordeur. Daarnaast wonen de MacPhersons in Maine. Ze zijn 42 jaar getrouwd maar hebben de laatste 35 jaar geen woord meer met elkaar gewisseld. De woonkamer en keuken is in twee helften verdeeld met gele ducttape. Elke avond zet mevrouw MacPherson het eten van haar man op zijn helft van de eettafel. Wanneer ze zelf is uitgegeten zet ze haar bord daar ook neer, want meneer MacPherson doet de afwas, weliswaar in zijn helft van de keuken.
Deze hoofdstukken zorgen wel voor de nodige humor in het boek, net zoals hoe Olive in het begin tegen Jack aankijkt. Ze vindt hem een ouwe griezel met zijn dikke pens en afhangende schouders. Maar dit weegt helaas niet op tegen het niet soepel verlopende verhaal. Elk nieuw hoofdstuk vraag je je weer af met welke inwoner van Maine je te maken krijgt en wat de link is met Olive.
In de hoofdstukken die gaan over Olive zelf legt Elizabeth Strout de nadruk op het karakter van Olive. Door de jaren heen is haar harde schild door het overlijden van haar eerste man helaas niet minder geworden. Ze is knorrig en met momenten uitgesproken vals. Op het moment dat ze zich bewust wordt van haar sterfelijkheid komt er echter toch medeleven en empathie naar boven. Elizabeth Strout probeert hiermee te laten zien dat hoe iemand overkomt niet altijd overeenkomt met hoe iemand zich voelt. Olive voelt zich vaak onzeker maar komt vaak over als een daadkrachtige vrouw.
Al met al een redelijk vervolg op Olive Kitteridge waarin Elizabeth Strout het leven van Olive in Maine verder laat gaan.
2
1
Reageer op deze recensie
