Tenenkrommende monoloog

Dit boek was niks voor mij. Wat mij betreft gaat dit boek over een oude man die erg graag zichzelf hoort praten en allerlei meningen heeft over zijn gast (oude vriend die hij verdenkt van overspel en poging tot moord op hemzelf), maar deze 'gast' niet echt de ruimte laat om ZIJN kant van het verhaal te vertellen.
Hij heeft zeer veel woorden nodig waarin hij vooral met platitudes en vaagheden uiteindelijk niet echt iets zegt. Zijn gepraat over mannen en vrouwen deden me denken aan het machismo van Hemingway, waar ik ook niet zo van hou. Verder zegt hij twee vragen te gaan stellen, waarna hij pas na vele pagina's de eerste vraag stelt, en waarbij de tweede vraag uit wel tien vragen bestaat.
Soms was er wel een leuke gedachte, al hoewel niet echt origineel, zoals 'trouw = egoïsme' en dat de gedachtemisdaad in een bepaald opzicht erger of toch 'echter' is dan de misdaad zelf. Ook waren de eerste paar hoofdstukken, voor de monoloog, wel mooi qua sfeer (kasteel, setting).