Openhartig boek over 'er niet bij horen'

Het (autobiografische) verhaal is niet bijster origineel: Mutsaers denkt aan haar jeugd, haar familie, haar broer en haarzelf terwijl ze bezig is met het ontruimen van haar ouderlijk huis dat nu leeg staat, na de dood (volgens haar 'zelfmoord') van haar broer, die er als laatste, als kluizenaar, had gewoond. Bijzonder is echter haar openhartigheid over haarzelf en haar liefde voor haar broer; het lijkt bijna impulsief geschreven. Gevoeligheden, zeer persoonlijke details en niet politiek-correcte gedachten gaat ze daarbij niet uit de weg. Ik houd gewoonlijk niet zo van 'gefragmenteerde' romans, maar in dit geval worden de gedachten en anekdotes gedragen door de bezigheden van Mutsaers en haar zus in het huis van hun overleden broer. Doordat ze één voor één de kamers afgaat blijft er ook een goede spanningsboog bestaan waardoor je als lezer steeds verder wilt lezen.
Het aansprekende thema van het boek is naar mijn idee het 'er niet bij horen', het wereldvreemd zijn, maar ook de band die dit kan scheppen binnen een gezin en het ideaal van jezelf te kunnen zijn.