Uitgewerkt tot in de puntjes, met héél véél actie, dan een shock… en verder genieten! Dikke #Aanrader!

Het jaar van de sprinkhaan

Kane, werkzaam als spion voor de CIA in Verboden Gebieden, wordt gewaardeerd om zijn werk binnen de Dienst.. Het werk gebeurt in het diepste geheim en brengt hem op plekken waar grenzen niet lijken te bestaan. Het No Men’s gebied is zo’n plek; het gebied waar Pakistan, Iran en Afghanistan samen komen. Een plek die geen standaardregels kent en waar je zelfredzaam moet zijn in benarde situaties. In dit gebied overleven wordt dus lastig, maar Kane moet erheen. De veiligheid van het westen staat op het spel en de man die cruciale informatie heeft moet worden geëvacueerd. Deze missie loopt uit op een fiasco en Kane komt erachter dat zijn missie nog moeilijker, zo niet onmogelijk, wordt! Hij moet niet alleen zijn vege lijf zien te redden. Er staat veel meer op het spel in de wereld dan alleen zijn leven…

Het heeft lang geduurd voordat dit tweede boek van Terry Hayes verscheen, 10 jaar notabene! Zijn debuut, Ik ben pelgrim, is een droomdebuut te noemen! Wereldwijd wordt dit boek geroemd, en terecht wat mij betreft! Misschien wel daarom des te lastiger om met een volgend boek te komen! Maar hij is er dan toch eindelijk; Het jaar van de sprinkhaan! Dit boek moest wel goed zijn verwachtte ik, dat kon voor mijn gevoel niet anders! Maar werd het ook waargemaakt?

Het boek is met zijn 765 pagina’s ‘dik’ te noemen, de auteur zou de tijd kunnen nemen om te starten, maar ik zat vrijwel meteen in het verhaal! Was dat even lekker!

Het Leger van de Zuiveren, ontstaan uit Al Qaida en IS, zal onder leiding van Al-Tundra, een aanslag plegen in de VS waarbij 9/11 zal verbleken. Aldus in elk geval de klokkenluider uit hun eigen gelederen.

De CIA was er van overtuigd dat ze Al-Tundra jaren geleden al naar de eeuwige jachtvelden hadden gestuurd. De man met de rug vullende sprinkhaan-tatoeage lijkt echter nog springlevend!

Aan Kane de taak te onderzoeken of dit zwendel is of waarheid. Tijdens zijn zoektocht ervaar ik een constante spanning en nieuwsgierigheid waar het verhaal naar toe gaat. Terry heeft een mooie schrijfstijl, eentje die zorgt dat ik het bijna zie gebeuren en waar ik geregeld even een zin teruglees omdat ik hem zo mooi vind. (complimenten ook voor de vertalers!).

“Ik probeerde vaste grond te vinden, maar mijn gedachten waren veranderd in een chaos van emoties en mogelijkheden, dus bleef ik roerloos staan, geworteld in de toekomst maar verloren in het verleden.”

Dan ineens krijgt het verhaal een wending die ik in het geheel niet zag aankomen! Sterker nog; ik zag deze wending ook helemaal niet zitten! Ken je dat? Ik wilde het verloop van het verhaal wijzigen, eigenhandig er een andere draai aan geven! Alsof ik de skills had dat te doen!! Stoppen was natuurlijk geen optie, ik had het tot daar ook met enorm veel plezier gelezen…. Dus door! Het duurde niet lang of ik was mijn obstinate houding alweer vergeten. Het verhaal pakte me weer en liet ook niet meer los! Wat een verhaal! Wat een schrijfkunstenaar! Wat een heerlijke MUSTREAD weer! Heel anders dan Ik ben pelgrim, maar ook Het jaar van de sprinkhaan vond ik weer een geweldig boek!